Recenzje

Ostatnia pozycja ukazała się niedawno, a autorka jest bardzo znaną postacią w branży. Natalia Hatalska zebrała w Cząstkach przyciągania 158 najciekawszych, niestandardowych kampanii reklamowych w Polsce.

To właściwie nawet nie jest książka. To album. Niezwykle inspirujące 200 stron z dobrymi przykładami, godnymi naśladowania.

Część z nich wykonana niskobudżetowo przez organizacje lub instytucje, o których wcześniej nie słyszałem (np. akcja z bombami marchewkowymi, zrealizowana przez Fundusz Lokalny Masywu Śnieżnika). To dowód, że nie trzeba dziś milionowych budżetów, żeby uśmiercić advertising clutter.

A gdyby taki album trafił w ręce kompletnego laika, to założę się, że po przeczytaniu powiedziałby zaskoczony: to takie reklamy, które chętnie bym oglądał. Bo są tak wciągające, że chętnie powiedziałbym o tym swoim znajomym.

Po przeczytaniu ponad 500 stron książki autorstwa jednego z najbardziej znanych założycieli cukierni w Polsce, pomyślałem: wow(!), naprawdę w tym kraju udało się stworzyć tak świetnie zarządzaną firmę? Z takim mega szacunkiem do klienta i dbaniem o jego zadowolenie? Też bym tak chciał!

Książkę polecam przede wszystkim osobom o bardzo wysokich ambicjach, talencie i potencjale w zarządzaniu. Chciałbym, żeby tak właśnie wyglądały podręczniki akademickie. Napisana przez praktyka w zarządzaniu firmą w ostatnich dwóch dekadach, czyta się łatwo, pomimo wielu branżowych i rynkowych określeń. Nawet dla osób zaczynających przygodę ze swoim malutkim biznesem staje się świetną inspiracją oraz historią sukcesu.

Kiedy zobaczyłem tytuł tej książki, od razu pomyślałem: no to jest dokładnie to, co ja robię od kilku lat. Wychowuję sobie dookoła ludzi i świetnie mi idzie. Ciekawe, czy można robić to jeszcze lepiej? Okazuje się, że nie tylko lepiej, ale i nieco w bardziej łagodnej wersji, niż u mnie (to tak gdyby ktoś chciał mieć identyczne efekty, ale nie jest tak bezwzględny jak ja).

Z drugiej strony trzeba wziąć pewną poprawkę, że w internecie ludzie czują się odważniej, na więcej sobie pozwalają, więc też i tu trzeba być adekwatnie bardziej bezwzględnym i twardym jak chleb z Biedry.

Ale ta książka uświadomiła mi jedną ważną rzecz. Asertywność to nie tylko mówienie, że jest ci źle, umiejętne odmawianie czy pokazywanie ludziom, gdzie jest twoje terytorium, kto może wejść i na jakich zasadach. To także umiejętność wyrażania pozytywnych uczuć, to odpowiedzialność za to, co jest dla ciebie naprawdę ważne.

Podoba mi się sposób, w jaki autor prowadzi czytelnika za rękę. Robi to, wyznaczając ci konkretne cele (pamiętasz wpis o marzycielach? Cele, nie marzenia). Np.: „uczenie innych, jak mają cię traktować”. Później są ćwiczenia, a na koniec wnioski i działa tzw. FAQ.

Przy czym muszę przyznać, że sporo z tych rzeczy nie było dla mnie nowością. Bo tak jak autor, zdobywałem doświadczenie w potężnym dziale obsługi klienta międzynarodowej korporacji i wiele z tych sztuczek stosowałem zwłaszcza w stosunku do tzw. „trudnych klientów”. Ale to tylko potwierdza słuszność, że taką wiedzę i umiejętności warto koniecznie zdobyć, by wokół siebie mieć ludzi i atmosferę, na którą zasługujesz.

Dopóki nie przeczytałem tej pozycji, nie miałem bladego pojęcia, jak dużo z doświadczenia w armii można wnieść do zwykłego życia.

Oczywiście, 239 stron autorstwa Romana i Pauliny Polko jest głównie o zaznaczaniu swojego przywództwa i pokonywaniu przeciwników na polu biznesowo-zawodowym. Ale czytając tę pozycję z łatwością odnajdywałem analogie w różnych, codziennych sytuacjach życiowych.

Mało tego. To również bardzo ciekawa lektura dla tych, którzy chcą podejmować lepsze decyzje nie tylko w kryzysowych, nagłych sytuacjach. Dużo praktycznych porad o stosowaniu zasad, kar, nagród, wychowywaniu sobie ludzi dookoła. No i oczywiście dostaniesz jakieś +100 do samoświadomości.

Książka o polskiej rodzinie i jej historii w XX w. Niejeden czytelnik znajdzie tu ślady własnych przodków, w końcu wielu z nas wywodzi się z takich maleńkich wiosek przycupniętych nad spokojnymi wodami przyjaznych rzek. Wszystko zaczyna się od pamiętnika Janki, dziewczyny zaledwie pięć lat młodszej od odzyskanej, niepodległej Polski.