Recenzje

Indie to kraina joginów i kolebka buddyzmu, kraj w którym medytacja jest rzeczą naturalną. Tam tez urodził się jeden z wielkich filozofów XX wieku - Osho. Przyszedł na świat w 1931 roku w Kuchwadzie jako Bhagwan Shree Rajneesh. W 1956 roku zdobył tytuł magistra filozofii na uniwersytecie w Sagar, a później przez dziewięć lat wykładał ten przedmiot na Uniwersytecie w Dżabalpur. 1970 roku, po tym jak osiadł w Bombaju stworzył ”Dynamiczną medytację” w której poprzez ruch wyrzucamy z siebie wszelkie napięcie, a która kończy się stanem całkowitego odprężenia. W 1974 roku założył aśram w Pune, gdzie przybywali kolejni uczniowie w celu poznania jego technik medytacji. Po kilku latach miał już ponad 200 000 uczniów na całym świecie. Ale jak wiadomo… sława niesie za sobą częstą krytykę i niezrozumienie, co nie ominęło Osho. Zmarł w wieku 58 lat w 1987 roku. Filozofia Osho nie była skomplikowana, a opierała się głównie na umiłowaniu bliźniego, nie przejmowaniu się przeszłością i niewyobrażaniu sobie przyszłości. Należy żyć chwilą obecną i na niej właśnie się skupiać. Trzeba dążyć do poznania samego siebie, swojego wewnętrznego ja i żyć w zgodzie z własną naturą i przeznaczeniem. Przede wszystkim należy jednak przyłożyć się do medytacji, która stanowi drogę do poznania wnętrza. „Więcej niż Osho” to publikacja, która stanowi zbiór myśli Osho, ale również innych wielkich mistrzów duchowych, takich jak Krishnamurti, Sri Aurobindo i Ramakrishna. Przewodnicy duchowi stosowali różne metody, ale cel był zawsze taki sam, pobudzić świadomość, a najlepiej poprzez głęboką medytację. Wydanie zawiera nie tylko zbiory myśli, ale również cytaty innych mędrców XX wieku, czy też znanych pisarzy takich jak np. Kazuo Ishiguro i Arthur C. Clarke. Oprócz tego pozycja zaopatrzona jest w krótkie biografie największych mędrców. Na kolejnych stronach zapoznamy się z ich filozofiami, które chociaż różne podstawę i cel mają podobne. „Więcej niż Osho” to pozycja, która z pewnością spodoba się osobom zainteresowanym tematem medytacji, filozofii i nauk duchowych. Jest świetnie wydana, na grubym kredowym papierze, zawiera mnóstwo ilustracji, a kolorystycznie kojący wpływa na czytelnika. Mimo, iż nie jest to moja „bajka” polecam, bo filozofia Osho jest bardzo uniwersalna i każdy powinien odnaleźć w niej coś wartego zastosowania we własnym życiu.

Anna Sasin proponuje nam "Life coaching", czyli "jak porzucić złe nawyki i zacząć nowe, lepsze życie" - jak głosi podtytuł. Do tego kroku namawiani są przede wszystkim ci, którzy mają w zanadrzu jakieś życiowe marzenie, chodzą do pracy jedynie z przyzwyczajenia lub kiedyś coś im się chciało, a dziś... (sami wiecie). Książka liczy zaledwie 128 stron, a pożytek z niej może procentować przez lata. Oczywiście, od czegoś trzeba zacząć - najlepiej od lektury tego poradnika.

Kiedy prawnik i biznesmen pisze książkę o szczęściu, wiele osób mogłoby uznać, że nic nie wie o ich życiu. Tomislav Tomić wie jednak znacznie więcej niż mogłoby się zdawać. Sam przeszedł długą i ciężką drogę, żeby znaleźć się tam, gdzie jest. Od zawsze jednak towarzyszyły mu pozytywne nastawienie i wiara w lepsze jutro. Starożytne klucze radości to niezwykły poradnik tego, w jaki sposób należy myśleć, żeby stać się szczęśliwym człowiekiem. Autor obficie czerpie z filozofii wschodu i wskazuje czytelnikowi, w jaki sposób odnaleźć wewnętrzny spokój, poczucie celu i pasję życia. Książka zawiera osobiste przemyślenia i obserwacje autora i nie jest ekwiwalentem terapii ani uniwersalnych prawd dotyczących dobrostanu psychicznego - o czym pisze sam autor już na początku. Mimo to jednak zagłębianie się w bardzo interesujące rozważania i uświadomienie sobie, jak wiele zależy od tak niewielkiego wysiłku, mogą raz na zawsze odmienić to, w jaki sposób patrzymy na własne życie.

Kevin Hogan i Mary Lee LaBay proponują tym, którzy mają problemy ze złapaniem życiowej równowagi, wykorzystanie naturalnych metod zagłębiania się we własną podświadomość i - bez udziału hipnotyzera czy innych osób trzecich - rugowanie z niej lęków i szkodliwych nałogów. To może zaowocować w przyszłości lepszymi relacjami z otoczeniem, a nawet poprawą fizycznej kondycji i zdrowia.

Oj, może zaboleć podtytuł wydanej przez Sensus poradnika "Wychowawca - przywódca", z którego to podtytułu dowiadujemy się, że "nie ma trudnych dzieci, są tylko niewłaściwi opiekunowie". Może zaboleć, ale i sprowokować do lektury. I z pewnością o to drugie Małgorzacie Skarbeckiej - autorce poradnika -chodziło. W pełni solidaryzuje się ona z gronem, z którego się wywodzi, ale jednocześnie potrafi spojrzeć na wykonywaną przez siebie (koleżanki i kolegów) pracę z dystansem, krytycznie, choć i ze sporą dozą życzliwości. "Wiadomo, że czasy są trudne, młodzież - wymagająca, a i z rodzicami dogadać się trudniej niż kiedyś" - podkreśla autorka. Dzieli się mimo to, w bezpośredniej formie - wypełnionego refleksjami "pamiętnika belfra", wzbogaconego o wnioski i ćwiczenia - swymi uwagami i podpowiada, jak przełamać (lub chociaż niwelować) pedagogiczne bariery, a przede wszystkim dystans między nauczycielem a uczniem.