Recenzje

Rzym i Watykan są celem nr 1 wakacyjnych i pielgrzymkowych podróży Polaków na Półwyspie Apenińskim. Poznawanie tego miasta będącego stolicą dwu państw ułatwia nowy przewodnik krakowskiej oficyny „Bezdroża” wydany w serii „wakacyjnej”. Napisany przez autorkę „Rzymu”, którego I wydanie ukazało się w ub. roku w serii „Przewodniki - celowniki”. Jego recenzja nadal jest do przeczytania w dziale „Nowości wydawnicze” naszego portalu. Najnowszy „Rzym i Watykan” Bezdroży jest nieco obszerniejszy od wydanego w ub. roku „Rzymu”. Tak jak wszystkie w tej serii ma poręczny format, dobry papier na którym doskonale zreprodukowane zostały liczne zdjęcia oraz plany i mapki, a przede wszystkim treść pozwalającą poznać najważniejsze fakty oraz najciekawsze zabytki, obiekty i miejsca Wiecznego Miasta. Poprzedzający właściwą treść przewodnika rozdział „Hity Rzymu i Watykanu” proponuje zapoznanie się przede wszystkim z tym, co w mieście zasługuje na szczególną uwagę. A więc rzeczywiście 9 najważniejszych zabytków antycznych, 4 bazyliki patriarchalne, 5 najciekawszych kościołów, 8 najwspanialszych placów, 4 najpiękniejsze fontanny, 6 najważniejszych muzeów i galerii, 4 sławne drogi i ulice, 12 obiektów i miejsc związanych z Polską, a także 2 przyjazne dzieciom. W rozdziale tym uwzględnione zostały też ciekawe obchody tradycyjnych świąt - wszystkie dotychczas wymienione z odsyłaczami na właściwe strony przewodnika, na których można znaleźć o nich więcej informacji. Ponadto 10 polecanych wydarzeń kulturalnych. Rozdziały: Informacje praktyczne i Informacje krajoznawcze zawierają chyba wszystko, o czym powinien wiedzieć polski turysta. W tych drugich zrezygnowano z przedstawienia, niemożliwego w zbyt wielkim skrócie, historii Rzymu ograniczając informacje na ten temat do kalendarium najważniejszych wydarzeń. Znaleziono natomiast trochę miejsca w rozdziale „Watykan” na przedstawienie zarysu jego historii od czasów powstania w VI w. Państwa Kościelnego. Prezentując rzymską, a ściślej włoską, bo nie wszystko co w tej dziedzinie było i jest ważne, związane było tylko z Rzymem, kulturę i sztukę autorka, moim zdaniem, niewspółmiernie dużo miejsca - 4,5 strony - poświęciła filmowi. Zwłaszcza w porównaniu z 2,5 strony na których omówiła muzykę, 1,5 strony literaturze i tylko 1 stronę teatrowi. W rozdziałach ściśle przewodnikowych zaproponowała czytelnikowi - turyście poznawanie kolejno najważniejszych obiektów na i w pobliżu: Panteonu, placu Weneckiego i Kapitolu; Piazza Navona i zamku św. Anioła; Na północ od centrum; Kwirynału, fontanny di Trevi i placu Barberini; Wiminału i Piazza della Republica; Eskwilinu i wzgórza Celius; Na południe od centrum; Via dei Fori Imperiali i Koloseum; Lateranu, Wyspy Tyberyńskiej, Forum Boarium i dawnego getta oraz Zatybrza. Ponadto niektórych ciekawych miejsc i obiektów daleko od centrum. W Watykanie oczywiście Placu i Bazyliki św. Piotra oraz Muzeów Watykańskich. Dodatkowo zaś w okolicach Rzymu miejscowości: Ostia Antica, Ostia Lido, Castelli Romani, Frascati, Tivoli i Cassino - je mimo znacznej, bo 130 km odległości, oczywiście ze względu na Monte Cassino. Przewodnik wzbogacają włamane w tekst 2-4 stronicowe informacje: „Kuchnia rzymska”, „Rzymskie parki i wille” oraz „Parki naturalne i rezerwaty”. Ponadto, również włamane w ramkach na barwnym tle, informacje o charakterze ciekawostek. M.in. „Współczesne Włochy”, „Grób św. Katarzyny ze Sieny”, „Mosty na Tybrze” , „Ręka Laokoona” i inne. Czytelnikowi - turyście porozumiewanie się na miejscu ma ułatwiać mini słowniczek polsko - włoski, a odszukiwanie potrzebnych obiektów i miejsc indeks. W sumie jest to więc bardzo przydatny przewodnik, kierowany przede wszystkim do tych, którzy na poznawanie Wiecznego Miasta nie mogą poświęcić zbyt wiele czasu, a chcą zobaczyć to, co jest w nim rzeczywiście najważniejsze, bez obciążania pamięci nadmiarem szczegółów.

Czy zdawałaś sobie sprawę, że dzieci też mogą cierpieć na depresję? Niestety problem ten osiąga rozmiary epidemii i dotyka coraz młodszych. Na początku XX wieku na depresję chorowała garstka dorosłych, dzieci nie dotyczyła. Żyło się wtedy dużo trudniej, świat nękały chociażby wojny i bieda. Dziś żyjemy w dobrostanie, pokoju, większej świadomości otaczającego nas świata, naukowcy każdego dnia donoszą o nowych odkryciach, mamy większe możliwości, sesje psychoterapeutyczne stają się modne... A jednak coraz gorzej radzimy sobie z życiowymi problemami, stajemy się pesymistami. Jesteśmy nastawieni na osiąganie celów oraz dążenie do przyjemności. Jeśli nie uda nam się tego uzyskać, poważnie to przeżywamy. I taki też model życia przekazujemy naszym dzieciom. W amerykańskich szkołach od kilkudziesięciu lat stawia się na podniesienie poczucia własnej wartości uczniów. Bez efektu- zachorowalność na depresję u dzieci i młodzieży wciąż rośnie. Dlatego zainteresował się tym dr Seligman. Naukowiec ten- ojciec psychologii pozytywnej- poświęcił kilkadziesiąt lat analizując problem zaburzeń depresyjnych, także u dzieci. Doszedł on do wniosku, iż czynnikami ryzyka tej choroby u najmłodszych są trudne przeżycia takie jak śmierć kogoś bliskiego, rozwód rodziców, odrzucenie przez rówieśników, jak i bycie pesymistą, a szczególnie szukanie winy w sobie za wszelkie niepowodzenia, postrzeganie winy jako coś długotrwałego i niezmiennego. Negatywne emocje oraz odnoszenie porażek są jednak niezbędne w nauce wytrwałości, której efektem jest sukces i lepsze samopoczucie. Co ciekawe jeszcze, dzieci zagrożone depresją często są sprawcami przemocy lub wręcz odwrotnie- jej ofiarami. Seligman wraz ze współpracownikami opracował oraz wdrożył program profilaktyczny, polegający na nauce uczniów umiejętności społecznych oraz poznawczych, czyli tych umiejętności niezbędnych do radzenia sobie w życiu. Niniejsza książka to monografia na istotny temat, adresowana do rodziców, nauczycieli i terapeutów. Autor opisał w niej przebieg swoich badań, wnioski z nich płynące, ale przede wszystkim przekazał istotne zalecenia do pracy z dziećmi zagrożonymi depresją. By jej zapobiec wystarczy wyuczony optymizm. Ponieważ dzieci odwzorowują zachowania swoich rodziców, nauczycieli i znaczących osób dorosłych, by nauczyć je optymizmu, powinniśmy zacząć od siebie. W publikacji znajdziemy dokładny przegląd technik uczących optymizmu oraz dokładne wskazówki- ba, nawet gotowe teksty do rozmowy!- jak nauczyć dziecko tej ważnej cechy. Zawarto tu także liczne tabele, kwestionariusze do wypełnienia, rysunki, historyjki do wykorzystania w pracy z najmłodszymi, przykłady, mapy mentalne oraz ćwiczenia. Przystępny język autora sprawia, że nie trzeba być specjalistą, by zrozumieć tę książkę. Pamiętać jednak należy, iż diagnozy zaburzenia dokonać może tylko psychiatra, choć rodzic czy nauczyciel za pomocą zamieszczonych w książce ankiet i ich interpretacji może wstępnie ocenić predyspozycje dziecka do depresji. Książka głównie dotyczy dzieci w wieku 8- 15 lat, lecz pewna jej część pokazuje także, jak nauczyć optymizmu niemowlęta, kilkulatków oraz przedszkolaków. Dlatego z publikacją powinni zapoznać się wszyscy pracujący z dziećmi oraz zainteresowani rodzice.

„Life coaching” Anny Sasin posiada czytelny i dobrze przyswajalny schemat. Jest historia życia osoby borykającej się z własnymi ograniczeniami. Następnie analizowany jest jej przypadek i podane są ćwiczenia mogące pomóc dokonać w życiu zmian. Dla osób siedzących w tematyce coachingu będzie to rzetelnie napisane kompendium wiedzy i powtórka materiału. Laicy odnajdą proste wprowadzenie w tematykę i wiele użytecznych ćwiczeń. Książka dostarcza wiele ciekawostek. Czytelnik otrzyma skróconą wersję głównych założeń filozofii kaizen, dowie się czym jest metoda DRIVE czy pozna cztery czynniki pozwalające dożyć 100 lat. Różnorodność metod pozwala na indywidualny dobór odpowiednich technik dla danej osoby. Jednak zmiana nie dokona się jedynie dzięki lekturze "Life coachingu". Naiwnym wierzącym w to, że do nowego, lepszego życia wystarczy położenie książki na półce lub włożenie jej pod poduszkę odpowiadam - nie tędy droga. W nocy nie przyleci "Wróżka Coachinguszka", nie ujmie w dłoń pozycji Anny Sasin i dotykając głowy okładką nie wypowie zaklęcia w stylu: "Jesteś już mędrcem". Mini podręcznik ma co prawda jedynie około 130 stron, jednak część z nich to ćwiczenia wymagające myślenia i wprowadzania ich założeń w życie. Czy warto poświęcić czas na ich analizowanie? Stań przed lustrem, zajrzyj w siebie i zadaj sobie to pytanie.

„Dlaczego kobiety nie mówią otwarcie o swoich prawdziwych uczuciach związanych z macierzyństwem? Ponieważ nie chcą, aby uważano je za wyrodne matki.” Takiego zdania jest autorka książki- Claudine Wolk. Dlatego uświadamia ona swoje czytelniczki, iż macierzyństwo jest tak naprawdę trudne i nie ma się czego wstydzić, jeśli czasem mamy go dość. W poradniku tym znajdziemy opisy trudnych sytuacji znanych pewnie każdej mamie oraz propozycje na wyjście z opresji. Przede wszystkim autorka namawia do słuchania siebie, a nie rad innych osób oraz do tego, by „robić dalej, to co Cię uszczęśliwia”. Sama nie jestem jeszcze w pełni mamą, a już docierają do mnie „cudowne” rady na wychowanie dziecka. Niestety jeśli o to chodzi, mam cięty język i nie pozwolę sobie wmawiać, że klaps czyni cuda itp. Moja reakcja jest krótka, lecz stanowcza. W końcu na co dzień pracuję z dziećmi, daję z nimi radę, one ze mną też, więc myślę, że troszkę o nich wiem. Wróćmy jednak do książki. C. Wolk- matka 3 dzieci- od wielu lat walczy z presjami społecznymi takimi jak konieczność karmienia piersią, pozostania z dzieckiem w domu czy szybkiego powrotu do wagi sprzed ciąży. Nie pozwólmy się zwariować! Każda kobieta jest inna, ma swoje podejście do życia, do macierzyństwa i to do niej należy wybór. Jeśli poprosi o pomoc, powinna ją otrzymać, jeśli chce być samodzielna, otoczenie musi to zaakceptować. Pisząc o tym, autorka często nawiązuje do badań naukowych, przytaczane są także polskie statystyki. Publikacja z pewnością zainteresuje kobiety, które szukają rad innej mamy, a nie fachowca na temat organizacji życia po porodzie, wykształcenia u maluszka nawyków spania i jedzenia, powrotu do pracy. Przykład: „Miej zawsze w pogotowiu 2 pary czarnych spodni, w razie gdyby dziecko na Ciebie zwymiotowało i 2 minuty przed wyjściem do pracy musiałabyś się przebrać.” Podsumowaniem całego poradnika są dodatki specjalnie: harmonogram karmienia piersią, 10 praktycznych (i dowcipnych) rad dla świeżo upieczonej matki oraz lista powiązanych tematycznie lektur i stron www.

Poradnik opiera się na metodach NLP, czyli programowania neurolingwistycznego. Są to sposoby skutecznej komunikacji, a także rozwoju osobistego. NLP jest jednak kontrowersyjne w niektórych kręgach, gdyż zarzuca się mu m.in. manipulację innymi, nie branie pod uwagę ocen innych ludzi, brak dowodów na skuteczność itd. Byłam bardzo ciekawa, czy rzeczywiście tak jest, dlatego szybko zabrałam się za lekturę. Książka adresowana jest do rodziców, opiekunów i nauczycieli, lecz moim zdaniem przeznaczona jest dla tych, którzy dopiero debiutują w tych rolach. Bardzo szybko się ją czyta, dzięki przejrzystej oprawie graficznej oraz prostemu językowi. Każda metoda jest jasno opisana, zawiera wskazówki do zastosowania, podano czas niezbędny do wdrożenia jej w życie, zawarto treści skłaniające czytelnika do refleksji. Liczne są także tabele oraz rysunki, które uzupełniają podany materiał oraz zwierzenia rodziców, którzy wypróbowali już podaną metodę. Niewątpliwie zaletą są też ćwiczenia, które łatwo można zastosować w każdej rodzinie. Na końcu książki dodano załącznik umożliwiający szybkie odnalezienie odpowiedniej metody pasującej do problematycznego zachowania dziecka. A teraz, o czym tak naprawdę jest ten poradnik? Przede wszystkim o dobrej komunikacji w rodzinie. Pokrótce: - wszystkie zakazy, które obowiązują w Twoim domu, powinieneś zamienić w nakazy, - ustalaj granice i je respektuj, - umożliw swojemu dziecku dokonywania skutecznych wyborów, tzn. takich, jakie akceptowane są w Waszej rodzinie, - doceniaj i chwal dziecko, opisując przy nim to zachowanie, które wywołało Twoje zadowolenie, - tłumacząc coś dziecku ustaw się tak, by Wasze oczy znajdowały się na tej samej wysokości, - odpowiednio dozuj poczucie odpowiedzialności u Twojego dziecka- nie wyręczaj go we wszystkim, - gdy nie rozumiesz zachowania dziecka, „wejdź w jego buty”, spójrz na sytuację z jego perspektywy. Jest też wiele o pracy nad sobą Drogi Rodzicu: - skup się na tym, czego pragniesz, a nie czego chcesz uniknąć, - gdy problem Cię przerasta, zrób sobie przerwę na ochłonięcie z sytuacji- w książce znajdziesz krótki kurs technik relaksacyjnych, - myśl o sobie pozytywnie- bądź swoim przyjacielem! - by być szczęśliwym rodzicem, musisz uwzględniać także swoje potrzeby, - ucz się od swoich dzieci spontaniczności, ciekawości świata; kopiuj zachowania dziecka, które sam cenisz. To tylko kilka wskazówek, które ma dla swoich czytelników autorka. Przeczytaj całą książkę, jeśli zastanawiasz się, dlaczego Twoje dzieci robią Ci na złość i Cię nie słuchają. Jeśli choć raz pomyślałeś, że Ty i Twoje dzieci rozmawiacie chyba w innych językach, ta książka powinna znaleźć się w Twoim domu i to szybko! A jeśli chodzi o kontrowersyjność metody NLP, nie znalazłam w tym poradniku niczego, co wzbudziłoby mój niepokój lub niesmak. Bardzo często autorka podkreśla szacunek do dziecka i do rodzica. Moja opinia o programowaniu neurolingwistycznym przedstawionym tutaj jest więc pozytywna.