Recenzje

Wenecja jest jednym z najbardziej niezwykłych, a zarazem pięknych miast świata. Chociaż niełatwym do życia w nim ze względu na wszechobecną wodę, częste powodzie oraz tłumy turystów. Jej bogata i burzliwa, ponad 15 wiekowa historia oraz niezliczone zabytki i znajdujące się w niej dzieła sztuki spowodowały, że znajduje się ona na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zwiedzanie tego miasta poprzecinanego kanałami pełniącymi też funkcje ulic jest czymś fascynującym. Wymaga jednak orientacji w tym co - i gdzie - zobaczyć trzeba przede wszystkim. Bo złudzeniu ulegają ci turyści, którym wydaje się, że wystarczy do tego miasta nad adriatycką laguną wpaść na weekend aby je poznać. W rzeczywistości tylko na „liźnięcie” Wenecji i zwiedzenie w niej chociażby kilkudziesięciu najważniejszych zabytków, budowli, muzeów i miejsc, nawet tydzień to za mało. Wybór tego, co - przy ograniczonym na to czasie - chce się zobaczyć przede wszystkim oraz szybkie dotarcie do niego ułatwić ma nowy przewodnik - celownik wydany przez krakowską oficynę Bezdroża. Zgodnie z koncepcją tej serii stanowi on połączenie atlasu - planu miasta w skali 1 : 10 000, dużej dawki dobrych zdjęć, krótkiej informacji o dziejach miasta oraz o najciekawszych zabytkach, obiektach i miejscach. A także turystycznych informacji praktycznych. Autorka proponuje na wstępie, w Indeksie alfabetycznym z odsyłaczami na odpowiednie strony atlasu lub poza nim, 112 atrakcji turystycznych. Można oczywiście dyskutować, czy nie powinno ich być o kilka więcej, czy o kilkanaście mniej, ale nie brakuje w nim niczego naprawdę cennego i wartego uwagi. Dodatkowo w „Indeksie pozostałych obiektów” wymienia ponad 170 innych z odsyłaczami do ich lokalizacji na planie, ale już bez opisów i informacji o nich. Zabytki, obiekty i miejsca zawarte w tym „Indeksie”, przedzielone 9 - stronicowym planem miasta ( Atlasem ) i 10 - stronicowym rozdziałem „Historia Wenecji” zawierającym w ogromnym skrócie najważniejsze i ważne momenty w jej dziejach, omówione są w podstawowym rozdziale: „Atrakcje Wenecji”. Też w porządku alfabetycznym według ich włoskich nazw i numeracji zgodnej z Indeksem atrakcji turystycznych. Przy czym na jednej stronie rozłożonego przewodnika znajdują się informacje o zabytkach i obiektach, z reguły po 3-2, ale w zależności od ich rangi i znaczenia, nawet 1-2 stronicowych. Na drugiej zaś odpowiednie zdjęcia. W opisach są też odnośniki na inne strony przewodnika. Bo część miejsc nie jest opisana kompleksowo, lecz fragmentarycznie. Np. w opisie Canal Grande znajdują się odnośniki do 11 budowli lub miejsc znajdujących się nad nim, a równocześnie przy ich opisach odsyłacze do Canal Grande. Podobnie w przypadku Placu Św. Marka, wyspy Murano i wielu innych. Ma to ułatwiać zwiedzanie oraz szybką orientację w tym co jest ważne oraz dodatkowo warte poznania. Opisy są, oczywiście, krótkie, ale zawierają przynajmniej podstawowe informacje i fakty ważne dla turysty. W tekst przewodnika włamano ( szkoda, że bez uwzględnienia ich w spisie treści lub w którymś z indeksów ) kilka obszerniejszych - od 1 do nawet 6 stron - informacji monotematycznych: „Święta i wydarzenia kulturalne”, „Kalendarium najważniejszych wydarzeń”, „Karnawał w Wenecji”, „Inspiracje weneckie”, „W labiryncie kanałów” i „Słynni Wenecjanie”. Jedne pełniejsze, inne napisane trochę „po łebkach”. W przypadku np. „Sławnych Wenecjan”, autorka najwięcej miejsca poświęciła słynnemu podróżnikowi Marco Polo ( chociaż warto było wspomnieć w tym miejscu, że kilkadziesiąt lat przed tym wenecjaninem na dworze władcy Chin był, i opisał tę podróż, chociaż nie tak barwnie, polski zakonnik Benedykt Polak ) oraz awanturnikowi i uwodzicielowi Giacomo Casanovie. Pozostałych, m.in. Giovanniego Belliniego, Antonia Canovę, Carla Goldoniego, Antonia Vivaldiego tylko wspomniała. Lub wymieniła ich nazwiska ( Giorgioni, Tintoretto, Tycjan ) nawet bez imion. 17 - stronicowy rozdział „Informacje praktyczne” zawiera informacje o noclegach w Wenecji i jej okolicach ( kempingi ) w różnego rodzaju obiektach, wyżywieniu, komunikacji, kulturze i rozrywce oraz sugerowanych zakupach. 1 - stronicowy mini słowniczek polsko - włoski ma ułatwić porozumiewanie się na miejscu w podstawowych sprawach. Dobre, podstawowe informacje, plan miasta oraz spis ulic i kanałów, ponad 140 ładnych fotografii, całość wydrukowana na dobrym papierze z grzbietem spiętym sprężyną, co ułatwia otwieranie w potrzebnym miejscu oraz przystępna cena powodują, że przewodnik ten powinien cieszyć się popularnością.

Nowy Zielony Przewodnik MICHELIN przybliża turystyczne walory Węgier. Z jego pomocą można odkryć zaułki Budapesztu, albo wybrać idealne miejsce odpoczynku, z dala od wielkomiejskiego zgiełku. Węgry to kraj pięknych krajobrazów i różnorodnej przyrody. Za jego wizytówkę posłużyć może Balaton, czyli największe jezioro Europy Środkowej, które ma większą powierzchnię niż Budapeszt. Będąc nad Balatonem warto odwiedzić malowniczy Półwysep Tihany, który jako pierwszy na Węgrzech został ogłoszony w 1952 roku obszarem chronionym . Szczególną ozdobą tego półwyspu są dwa bezodpływowe jeziorka, które powstały w dawnych kraterach. Oprócz tego podziwiać tam można tradycyjną zabudowę z bazaltowego tufu oraz niewielkie winnice. Budapeszt jest stolicą Węgier i jednocześnie największym miastem kraju. Został formalnie utworzony w drugiej połowie XIX wieku z trzech połączonych ze sobą miast, czyli znajdujących się na prawym brzegu Dunaju Budy i Óbudy oraz Pesztu ulokowanego na lewym brzegu rzeki. Początki miasta sięgają jednak znacznie bardziej zamierzchłych czasów, ponieważ już w I w n.e. Celtowie osiedlili się u źródeł przy Wzgórzu Gellérta. Obecnie Budapeszt to wielki ośrodek kulturalny pełen muzeów, galerii i teatrów. Jest to też ważne centrum turystyczne i co ciekawe uzdrowiskowe ze względu na swoje kompleksy balneologiczne, które zajmują się wykorzystaniem leczniczych właściwości kąpieli i wód mineralnych z naturalnych źródeł. Amatorzy sportów motorowych znajdą nieopodal Budapesztu w miejscowości Mogyoród tor Formuły 1 Hungaroring. To pierwszy tor zbudowany jeszcze za żelazną kurtyną, który działa już od 1986 roku. Węgry to także kraj, który słynie z wyśmienitego wina, dlatego każdy kto wybiera się tam w podróż na pewno zna takie nazwy jak Tokaj czy Kadarka. Na Węgrzech napotkać można na kilka rodzajów winiarni. Najskromniejsze z nich, ale też jednocześnie najbardziej klimatyczne noszą nazwę borozó. To niewymyślne winiarnie dla miejscowych, w których spotkać można studentów, artystów oraz wpadających po pracy na kieliszeczek wina Węgrów. W borozó króluje zazwyczaj wystrój rodem z poprzedniej epoki. Winiarnie przeznaczone głównie dla turystów noszą przeważnie nazwę pince i umiejscowione są w piwnicach. Charakteryzują się bardziej wymyślnym wystrojem, i niestety też często bardziej wymyślnym i cenami. Będąc na Węgrzech warto też odwiedzić naleśnikarnię i spróbować słodkich naleśników gundel. Natomiast miłośnicy ostrzejszych smaków na pewno będą zadowoleni mogąc spróbować solidnie doprawionego papryką węgierskiego gulaszu. Dzięki poradom zawartym w nowym Zielonym Przewodniku MICHELIN zwiedzanie i odkrywanie Węgier może okazać się fascynującą przygodą . Zielony Przewodnik Michelin jest stworzony z myślą o podróżujących, którzy pragną odkrywać kulturalne i naturalne dziedzictwo poszczególnych regionów, miast i krajów w sposób oryginalny i twórczy. Występuje on w 9 wersjach językowych . W polskiej wersji Zielony Przewodnik Michelin doczekał się 36 pozycji wydanych przez Wydawnictwo Bezdroża. Czerwony Przewodnik Michelin jest pierwszym przewodnikiem kulinarnym na świecie numerem jeden zarówno pod względem ilości sprzedaży, jak też historii i reputacji.

Człowiek inteligentny to taki, który jest... inteligentny - odpowiedziałaby zapewne większość zagadniętych w ulicznej sondzie. Tymczasem - jak się okazuje -można być inteligentnym na różne sposoby. Przy udziale Wydawnictwa Septem i książki "Inteligencja emocjonalna dla bystrzaków" można poznać kulisy jednej z odmian. Steven J. Stein przypomina, że to właśnie emocje stanowią jedno z najważniejszych źródeł informacji (o nas i o innych). Będąc na to uczulonym, można nauczyć się kierowania własnymi uczuciami oraz odczytywania emocji osób w naszym otoczeniu. Wykorzystując tę wiedzę, wspierając ją dyskretnymi" ćwiczeniami - proponowanymi w tej książce - mamy szansę rozwinąć swoje zdolności rozpoznawania emocji i wykorzystywania ich. Będzie to także kurs ujarzmiania, źle przez otoczenie odbieranych emocji i nie pozwalania sobie na autodestrukcyjne zachowania. To z pewnością pomoże w odnoszeniu sukcesów w życiu osobistym, jak i w pracy zawodowej, a z czasem w pokonaniu trudności i lęków, a nawet rozwinięciu własnych zdolności przywódczych. A to tylko część korzyści z bycia inteligentnym emocjonalnie...

Książka traktuje o rozmowach z dziećmi na tematy powszechnie uznawane za trudne. Autor postanowił swym poradnikiem dopomóc rodzicom w prowadzeniu rozmów na takie trudne tematy, jak przemoc, śmierć bliskiej osoby, seksualność, czy pieniądze. Każdy rozdział składa się z czterech części. Na początku znaleźć zawsze można ogólne omówienie problemu, następnie zamieszczono tam przykładowe skrypty rozmów z dziećmi z trzech grup wiekowych - przedszkolakami, uczniami podstawówki i nastolatkami. Do każdego z nich dołączono komentarze. Mogą być one w pewnym stopniu pomocne rodzicom, jednak mają szereg wad. Bardzo wyraźnie wyczuwa się w nich amerykański sposób rozmawiania z dziećmi, tamtejszy światopogląd, a także, co prawdopodobnie najbardziej razi - tamtejsze problemy. Najbardziej drastycznym przykładem jest tu rozmowa z synem na temat przyjaciela, który zginał podczas szkolnej strzelaniny. Z naszego punkty widzenia jest to temat (na szczęście) całkowicie abstrakcyjny. Zdaniem autorki niniejszej recenzji, sposób prowadzenia rozmów także pozostawia nieco do życzenia. Rodzic wydaje się agresywny i raczej dąży do przeforsowania swego zdania, a niżeli chce poznać uczucia i dążenia swego dziecka. W wielu przypadkach chodzi o to, by dziecko zostało przekonane i uznało jego rację. Zwykle właściwie nie ma miejsca, by to rodzic przemyślał sprawę i uznał poglądy dziecka. Wadą książki jest także reaktywny charakter rozmów na dany temat. Na wiele z ich warto z dziećmi rozmawiać, nim jeszcze pojawią się kłopoty, by im zaradzić. Nie znajdzie się tam jednak przykładów na rozmowy tego typu. Z poradnikiem z pewnością warto się zapoznać, by zawczasu uświadomić sobie, o czym trzeba z dziećmi rozmawiać i by przygotować się do tych rozmów. W razie nagłej potrzeby, rodzic może posiłkować się proponowanymi skryptami. Lepiej byłoby jednak, by każdorazowo przemyślał sprawę i zastanowił się nad sposobem rozmowy dostosowanym indywidualnie do własnego dziecka. Warto także przemyśleć takie rozmowy i przeprowadzić je nim okoliczności sprawią, że jest ona koniecznością.

Inicjatywa, wyobraźnia, entuzjazm i samokontrola - jeśli to są właśnie Twoje największe zalety, to nie musisz czytać książki Napoleona Milla. Pradziadek sukcesu zasłynął na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, ale jego książki niewiele straciły swojej motywacyjnej siły uderzeniowej.