Recenzje

Autyzm i dieta" to poradnik z dedykacją dla rodziców dzieci rozwijających się w spektrum autyzmu. Z książki dowiecie się dlaczego dziecko ze spektrum autyzmu nie chce jeść i jak sobie z tym radzić, jak prawidłowo bilansować dietę dziecka oraz czy i kiedy wdrażać dietę eliminacyjną. W środku znajdziecie również przepisy na różnorodne dania.

Jedna sekunda i całe życie ułożonej Emmy obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni… Krótkie nic nieznaczące spotkanie stało się początkiem historii, która rozłożyła ją na łopatki. Emma Evans doskonale wie czego pragnie i co chce robić, lecz wtedy na jej drodze pojawił się pewny siebie Aaron Smith. On i jego przyjaciele wnieśli do jej życia chaos, ona natomiast okazała się wcieleniem spokoju, który leczył jego duszę. „Forbidden Love” jest powieścią, która od pierwszych stron zafascynowała mnie swoją atmosferą i postaciami. Emma, główna bohaterka, to osoba, która zawsze stawia innych na pierwszym miejscu, co czyni ją empatyczną i troskliwą. Jej nieśmiałość i skłonność do planowania każdej chwili sprawiają, że wielu z nas może się z nią utożsamić. Z kolei Aaron to pełen tajemnic, sarkastyczny koszykarz, który skrywa wiele emocji, lęków i traum. Jego oschłość i problemy, z którymi się zmaga, sprawiają, że staje się intrygującą postacią, której nie mogłam zignorować. Muszę przyznać, że styl pisania autorki jest lekki i przyjemny, co sprawia, że książkę czyta się błyskawicznie. Wciągająca fabuła, emocje i zwroty akcji, sprawiły, że przeczytałam całość w zaledwie dwa dni - co, przyznam, zdarza mi się rzadko. Każdy rozdział zachęcał mnie do dalszego odkrywania losów Emy i Aarona. „Forbidden Love” to nie tylko młodzieżówka o miłości i szkole, ale także opowieść o przyjaźni, zaufaniu i o tym, jak ważne jest otwarcie się na innych, mimo obaw i lęków. To książka, która pokazuje, ze prawdziwa miłość może pokonać wszelkie przeszkody. Podsumowując, zachęcam wszystkich fanów lekkich młodzieżówek do sięgnięcia po tę pozycję! 

Jeśli lubicie płakać na książkach to.. ta będzie dla was idealna. Nie przeczytałam jej opisu.. chciałam ją przeczytać, bo podobała mi się pierwsza część. Dzięki temu ból, który odczułam, był tysiąc razy silniejszy. Zacznijmy od tego, że nie spodziewałam się tego, co tu dostałam. Pierwsza część (poznaj mnie) była genialną rozrywką, która przyniosła mi dużo śmiechu. Tutaj natomiast.. od strony 70 do strony 137 bezustannie wypłakiwałam sobie oczy. W tej części tytuł nabrał całkowicie innego znaczenia.. Pięknie opisana miłość, wsparcie i nierówna walka to tylko niektóre z rzeczy, które znajdziecie w tej historii. Sądzę, że autorka naprawdę idealnie wywiązała się z przedstawienia trudnych tematów. Tutaj nie dość, że główny bohaterowie są cudowni, to tych drugoplanowych też nie da się nie uwielbiać. Babcia Adelia? No błagam, ikona. W pewnym momencie (jak czytaliście/przeczytacie, to na pewnie będziecie wiedzieć w którym) miałam ochotę znienawidzić Adriana. Byłam wściekła, ale na szczęście czas sprawił, że zrozumiałam jego zachowanie. Czytanie o cierpieniu Dalii sprawiało wręcz namacalny ból. To był ten moment, kiedy masz ochotę wejść do książki i przytulić głównego bohatera. To kolejna naprawdę silna postać i może być wzorem dla wielu osób, które chcą się poddać. Uwielbiam Doriana, to bohater który dodał tej książce rozrywki. Dodatkowo to wzór prawdziwego przyjaciela, który jest na dobre i złe. Przy sytuacji z jeżem dosłownie wybuchłam śmiechem na cały głos.. kocham to! A to, co zrobił na końcu.. moje serce po prostu się rozpłynęło, nie mogłam opanować łez.

Cześć!Przychodzę do was z recenzja ,,Prywatnej ochrony’’ Ogólnie nie będę was oszukiwać, nie miałam do tej książki aż tak dużych oczekiwań.Pierwsze 150 stron było dość przewidywalne.Ale potem totalnie się rozkręciło, nie które strony musiałam przeczytać dwa razy żeby zrozumieć co się dzieje.Totalnie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, i bardzo pozytywnie się zaskoczyłam.Książka jest dość krótka przez co z pewnością przeczytacie ją w jeden wieczór, jest napisana dość prostym językiem więc tak naprawdę się przez nią płynie.Żaden z bohaterów nie był nudny, każdy miał jakąś fajną cechę.Główna bohaterka nie była nudna, tak samo jak główny bohater.Samą książkę oceniam bardzo pozytywnie.Szybko mi się ją czytało, i z pewnością nie powiedziałabym że wyszła z Wattpada. Koniecznie sami musicie poznać historię Madeline oraz Ryana.Szczerze polecam wam tą książkę! Dla mnie zasługuję ona na 4,75/5

Zdrada, wypadek, rodzina zastępcza, dom spokojnej starości, aplikacja randkowa, bal i wiele innych ciekawych wydarzeń czeka na Was w najnowszej książce Penelope Ward. Aspyn Dumont — pracuje w Horyzontach, jako organizatorka zajęć dodatkowych, a także zajmuje się swoją siostrzenicą Kiki. Wiedzie ona nudne i przewidywalne życie, nie angażuje się w związki, bo jej ostatni chłopak bardzo ją zranił. Kobieta całe swoje życie spędziła w Meadowbrook, ale to wcale nie oznacza, że jest nudziarą, albo nie ma ambicji. Praca i opieka nad dzieckiem pochłaniają cały jej czas. Aspyn nie narzeka na swój los, tylko żałuję tego, co wydarzyło się po skończeniu szkoły. Troy Serrano — przystojny, pewny siebie oraz czarujący mężczyzna mieszkający w Seattle. Tam również pracuje jako doradca finansowy, dzięki pracy zdalnej może wykonywać swoje obowiązki z dowolnego miejsca. Właśnie wrócił w rodzinne strony, aby zająć się dziadkiem. To miał być wyjazd na kilka miesięcy, ale życie napisało mu inny scenariusz. Czas spędzony w miasteczku sprawił, że ożyły wspomnienia, a one niekoniecznie były dobre. Rozczulało mnie, kiedy Troy zwracał się do dziadka „nonno”, to było takie miłe i świadczyło o uczuciach i więzi z seniorem. Dziadek był wzorem postępowania dla wnuka, to właśnie jego razem z babcią Troy obserwował każdego dnia i widział łączące ich uczucie. Louie Serrano — miły staruszek, na dodatek sentymentalny romantyk oraz dziadek Troya. Mieszka w domu spokojnej starości i regularnie spotyka się z wnukiem, z którym ma bardzo dobre relacje. W chwilach zwątpienia dziadek służy radą, zarówno Troyowi, jak i Aspyn. Bardzo polubiłam seniora rodu Serrano, to dzięki niemu młodzi pogodzili się i wybaczyli sobie błędy z przeszłości, a także na nowo się poznali. Dziadek Louie ma świetne poczucie humoru, lubi palić cygaro oraz kupować mgiełkę do ciała Love Spell. Można sobie wmawiać różne rzeczy, ale nie da się zapanować nad swoimi uczuciami, nie raniąc siebie i innych. Oboje nie mieli tego w planach, ale wspólnie spędzony czas sprawił, że zaczęli patrzeć na siebie zupełnie inaczej niż w czasach liceum. Czy Aspyn i Troy są sobie pisani? A może to tylko chwilowe zauroczenie... Książka bardzo mi się podobała i świetnie się z nią bawiłam, czytając ją śmiałam się, ale były w niej również takie momenty, w których prawie płakałam ze wzruszenia. Uważam, że jest to najlepsza książka autorki, jaką do tej pory przeczytałam i bardzo się cieszę, że po nią sięgnęłam. Penelope Ward napisała wiele książek, ale nie wszystkie są w moim guście, ta jednak okazała się strzałem w dziesiątkę. Cieszę się, że nie zrezygnowałam z czytania jej utworów. Kiedyś czytałam więcej książek w tym stylu i właśnie ta przypomniał mi, jakie one są fajne. Teraz wiem, że raz na jakiś czas warto poświęcić czas na książkę, która jest lekka i pełna uczuć i czułości. To nie jest książka pełna lukru i konfetti, życie bohaterów nie jest usłane różami, ale właśnie dzięki temu książka jest ciekawa. Polecam Wam sięgnąć po nią, by dowiedzieć się, jak potoczyły się losy Aspyn i Troya.