Recenzje

W 2021 roku, według Eurostat, przeciętna długość życia zawodowego Polaków wyniosła 34,3 roku. Mimo iż w trakcie pandemii te wyniki zapewne nieco się obniżyły, to faktem jest, że aż tyle czasu spędzamy w pracy w ciągu naszego życia. Dlatego też tak ważna jest atmosfera w pracy i jakość relacji, w które wchodzimy z przełożonym czy współpracownikami. Niektórzy z nas są świadomi tego, jak ważny jest klimat pracy, inni wolą męczyć się całe życie w nadziei na emeryturę. Całe szczęście coraz więcej osób mieści się w tej pierwszej grupie, coraz więcej też jest gotowych na zmianę pracy, kiedy pracuje z mało wyrozumiałym przełożonym lub zespołem czy też w pracy nie ma możliwości rozwoju. Zaczynamy rozumieć, jak ważne są kwestie związane z emocjami, zarówno w naszym życiu prywatnym, jak i w pracy właśnie. Trzeba przyznać, że idealne miejsce pracy nie istnieje, a nasza emocjonalna kondycja, jest bardzo słaba i to niezależnie od tego, w jakiej branży pracujemy. Dlatego też, w obliczu złej kondycji psychicznej (a co za tym idzie - również fizycznej), w obliczu takich zjawisk jak mobbing, należy głośno mówić o tym, jak ważna jest kwestia samopoczucia w pracy. Ten temat podjęła Łada Drozda, psycholog, trenerka i coach, w swojej książce pt. „Emocjonalny (nie)ład w pracy”. Opublikowana nakładem wydawnictwa Onepress książka zwraca uwagę na rozczarowanie pracowników brakiem autonomii, na postawy i zachowania pracowników oraz na to, jak ważne jest rozwijanie samoświadomości oraz komunikowanie informacji zwrotnych. Autorka podkreśla, że emocjonalny (nie)ład w pracy bierze się z ludzkich zachowań - i to nie zachowań innych, ale naszych własnych, na które mamy wpływ. Książka składa się z siedmiu części, które prowadzą nas krok po kroku w kierunku uzdrowienia relacji. Zawarta w książce wiedza merytoryczna daje nam impuls do tego, by zmienić nasze spojrzenie oraz zachowana. A to pociągnie za sobą dalsze zmiany…. I tak w części pierwszej zastanowimy się a autorką, dlaczego zagadnienie emocji robi obecnie taką „karierę”. Przeczytamy tu o pracodawcach szukających pomocy u ekspertów z uwagi na niewystarczające zaangażowanie pracowników, o wysokim poziomie stresu tych drugich, a także o zmianach w pojmowaniu roli przełożonych i oczekiwań pracowników względem nich. Według autorki „doszliśmy na koniec świata” , tego świata, polegającego na tym, że życie to praca. W część II „Nasze emocjonalne ubóstwo” przeczytamy o problemach z wyrażaniem emocji, o tym, jak daliśmy się przekonać, że nasze indywidualne potrzeby oraz emocje, lepiej jest chować, ograniczać. Zresztą, mimo wzrostu świadomości, wciąż w wielu branżach/firmach w cenie są pracownicy, którzy nie ujawniają emocji. A że płacą za to problemami zdrowotnymi, zaburzeniami nastroju, zaburzeniami lękowymi, depresyjnymi, to już inna sprawa. W części tej autorka pisze również o różnicach pomiędzy tłumieniem emocji, a ich powściąganiem, o odcięciu emocjonalnym, a także o odpowiedzialności za nasze braki w emocjonalnym funkcjonowaniu. Część III poświęcona została przemocy emocjonalnej w miejscu pracy - autorka podaje kilka przykładów objawiania się przemocy w miejscach pracy, tłumaczy, gdzie w tych przykładach tkwi przemoc, a także, jakie są skutki przemocowego zachowania. W kolejnej części - niezwykle ważnej (nie tylko) dla kobiet - przeczytamy o piętnowaniu kobiet z racji ekspresji uczuć. Niestety, jak to zauważa autorka, piętnowanie to nie odbywa się tylko w wydaniu mężczyzn, choć z ich udziałem lepiej je zapamiętujemy. Rozdział V „Niedopasowane i niedopasowani”? dotyka kwestii neuroróżnorodności, o której mówi się coraz więcej, ale zwykle nie w kontekście pracy. Autorka pisze tu o osobach wysoko wrażliwych, o ADHD, spektrum autyzmu czy synestezji zauważając, że potrzeba nam więcej wiedzy w temacie neuroatypowości. Ostatnie dwa rozdziały poświęcone zostały kwestiom rozwoju i to nie tylko rozumianego, jako dążenie do bycia ekspertami w danej dziedzinie, ale także jako rozwój w zakresie funkcjonowania społecznego, w relacjach z innymi ludźmi. Przeczytamy w nich również o tym, czym jest dobrostan pracowników, tworzenie kultury różnorodności, czym charakteryzuje się inkluzywny lider i czy dobrze i przeprowadzona sukcesja jest możliwa. To zaledwie część tematów zawartych w książce „Emocjonalny (nie)ład) w pracy”, która mimo niewielkiej objętości dotyka wrażliwych tematów związanych z naszymi emocjami, postawami i miejscem pracy. Autorka skłania nas do wglądu w siebie, do zastanowienia się, jak chcielibyśmy być w pracy zapamiętani, ale także, jak przez lata byliśmy w pracy unifikowani. A choć na pewne rzeczy nie mamy wpływu - na zachowanie szefa, współpracowników, klientów - to mamy wybór w kwestii naszego postępowania. Warto o tym pamiętać wstając kolejnego dnia po lekturze do pracy.

Igor ubóstwia piłkę nożną, dlatego gdy zobaczyłam, że @czytalisek_wydawnictwo wydało serię Spotowi giganci wiedziałam, że musi ona pojawić się w rękach mojego syna. Jest fanem Leo Messi, i to od niego zaczęliśmy niezwykłą serię. Książka została napisana przez dziennikarza sportowego Mateusza Miga, który ma sporą wiedzę na temat piłki nożnej. Swoje zamiłowanie do tego sportu przełożył na kartki, opisując osiągnięcia sportowców, w tym przypadku Leo Messiego. Zostałam zaskoczona treścią, która została napisana prostym, zrozumiałym językiem, a do tego efektownym i fascynującym. Autorowi bardzo zależało, aby młodzi fani sportu wciągnęli się w lekturę i po tym, jak czytał ją mój syn, muszę przyznać, że nu się udało. W środku między innymi znajdziemy takie informacje jak to się zaczęło, że Messi stał się piłkarzem i w dodatku tak popularnym. Dowiemy się, w czym tkwi zasługa jego sukcesów. Nie myślcie sobie, że miał lekko były momenty pod górę i o tym również przeczytacie tutaj. Wiele razy usłyszał, że mu się nie uda oraz nietraktowano go poważnie - dziś jest w miejscu, na które zapracował swoją determinacją. Książka podzielona jest na rozdziały, a treść wzbogacona została we zdjęcia oraz grafiki. Na końcu znajdziemy ogólne podsumowanie oceny piłkarza. Dla młodych sportowców, ale zresztą i nie tylko, ta lektura pokaże, co oznacza ciężka praca. I jeśli chce się coś osiągnąć, to naprawdę można marzenia przeistoczyć w rzeczywistość.

𝐏𝐫𝐳𝐲𝐬𝐭𝐚𝐧́ 𝐥𝐞𝐩𝐬𝐳𝐞𝐠𝐨 𝐣𝐮𝐭𝐫𝐚 zawładnęła moim sercem, zresztą jak wszystkie poprzednie książki Moniki. Po emocjonującym zakończeniu, nie mogłam się doczekać kontynuacji historii Jane i reszty paczki z Formby. Gdy tylko książka do mnie dotarła od razu zabrałam się za jej czytanie i pochłonęłam ją w dwa dni. Momentami dosłownie nie byłam w stanie się od niej oderwać, a czytanie szło mi bardzo sprawnie. To, jak bardzo pokochałam i przywiązałam się do bohaterów zawdzięczam głównie temu, w jak cudowny sposób zostali wykreowani. Już od pierwszych stron poczułam z nimi pewnego rodzaju więź, która z każdą stroną tylko się nasilała. 𝐃𝐲𝐥𝐨𝐠𝐢𝐚 𝐧𝐚𝐝𝐳𝐢𝐞𝐢 w pewien sposób na mnie wpłynęła, co uważam, że jest piękne. Zmieniła ona postrzeganie przeze mnie kilku spraw i wiele mnie nauczyła. O dziwo obyło się bez płaczu, chociaż nie raz miałam łzy w oczach. Już wiem, że ostateczne pożegnanie tej historii będzie dla mnie naprawdę trudne. Uświadomiła mi ona wiele rzeczy i zmieniła postrzeganie pewnych spraw. Trochę ciężko jest mi uwierzyć, że w pewien sposób skończyłam właśnie 𝐝𝐲𝐥𝐨𝐠𝐢𝐞̨ 𝐍𝐚𝐝𝐳𝐢𝐞𝐢 (perspektywa Jane), bo myślę, że ich dalsze losy z perspektywy Haydena trafią do mnie w nieco inny sposób. Jeżeli jeszcze nie mieliście okazji poznać losów paczki z Formby, to ja bardzo Was do tego zachęcam i mam nadzieję, że ta historia również w Waszym przypadku sprawi, że poczujecie się jak w domu.

„Still Alive” jest dziełem Natalii Spychaj to intensywna i poruszająca się powieść, która zagraża o przetrwaniu w życiu traumy i życiach przeciwności. Spychaj, znane z analizy ludzkiej psychiki, tworzą historię, która nie tylko trzyma się w przypadku, ale także zmusza do refleksji nad tym, co oznacza być żywym w tym słowa Główna bohaterka powieści, której życie zostało nagle wywrócone do góry nogami. Autorka z niebezpiecznym zabezpieczeniem jest jej zabezpieczeniem podczas podróży przez ból, strach i wątpliwości. „Still Alive” to nie tylko opowieść o fizycznym przetrwaniu, ale przede wszystkim o przetrwaniu przez użytkownika i dowódym. Spychaj doskonale oddaje momenty zwątpienia, ale też te chwile, w których bohaterka odnajduje się w sobie siła, by Narracja prowadzona jest w sposób, który skutecznie tworzy i angażuje czytelnika. Styl pisania Spychaj jest dostępny, ale pełen głębi, co sprawia, że czyta się z zapartym tchem. Opisy są sugestywne i boczne, co pozwala czytelnikowi na wypłynięcie w świecie przedstawionym i dopuszczonym na własne występowanie dramatów i Warto zwrócić uwagę na sposób, w jaki autorka przedstawia temat traumy. Nie jest to symbol motywacyjny, ale kluczowy element, który kształtuje całą historię. Spychaj nie boi się sprawdzić i wykryć je z empatią oraz zrozumieniem, co dotyczy ujawnienia autentycznego „Still Alive” to książka, która nie istnieje obojętnym. To opowieść o sile ducha, determinacji i, która mimo wszystko nie gaśnie. Natalia Spychaj stworzyła dzieło, które obejmuje uwagę jedynie ze względu na poruszanie się w nim tematy, jak i na sposób, w jaki są jednym podmiotem.

Fortunateem ponownie udowadnia, że potrafi mistrzowsko prowadzić czytelnika przez labirynt emocji i napięcia. To jak zakończyła dodawanie rozdziałów na wattpadzie w "Wszystko co w tobie kocham" to prawdziwy rollercoaster, który trudno porównać do czegokolwiek innego - nawet do najbardziej irytujących przerw reklamowych. Na szczęście możemy już cieszyć się papierowa wersją tej dylogi 🔥 Główna bohaterka, Snow Crawford, to postać niezwykle złożona, która na oczach czytelnika przechodzi fascynującą i inspirującą transformację. Z delikatnej, stłamszonej dziewczyny, która przez większość życia była podporządkowana mężowi, zmienia się w silną, niezależną kobietę, gotową walczyć o swoje miejsce w świecie. Jej przemiana jest pełna determinacji i odwagi - to postać, która nie boi się stawić czoła nawet najtrudniejszym wyzwaniom. Snow nie jest już tylko żoną gangstera - staje się matką, wojowniczką i kobietą, która zna swoją wartość. Aziel, jej mąż, to bohater, który w równym stopniu fascynuje, co irytuje. Jego wewnętrzne konflikty, wynikające z trudnej przeszłości, sprawiają, że jest postacią pełną sprzeczności. Z jednej strony to człowiek o silnym charakterze, który stara się kontrolować wszystko i wszystkich wokół siebie. Z drugiej strony - jest niepewny, zazdrosny, a jego traumy z dzieciństwa nieustannie rzucają cień na jego relacje z bliskimi. Fortunateem z wyjątkową precyzją przedstawia jego zmagania z samym sobą, co czyni go postacią zarówno tragiczną, jak i ludzką. Relacja między Snow a Azielem jest główną osią narracyjną tej dylogii, a jej rozwój to prawdziwa emocjonalna podróż. Początkowo oparta na dystansie i nieufności, ich więź stopniowo ewoluuje w coś znacznie głębszego, choć nie mniej burzliwego. Autorka doskonale ukazuje, jak wiele przeszkód muszą pokonać obie postacie, aby zbudować związek oparty na zaufaniu i wzajemnym szacunku. Ich małżeństwo to prawdziwe pole bitwy, gdzie każda decyzja, każde słowo może mieć daleko idące konsekwencje. Postacie drugoplanowe, takie jak Vesper, odgrywają kluczową rolę w tej historii, dodając jej dodatkowego wymiaru dramatyzmu. Vesper, jako ochroniarz i powiernik Snow, wprowadza do opowieści element napięcia i niepewności. Jego relacja ze Snow jest skomplikowana, a jego obecność w życiu jej syna dodatkowo komplikuje sytuację, wywołując zazdrość i frustrację u Aziela. Konflikt między tymi dwoma mężczyznami to kolejny element, który dodaje głębi fabule, podkreślając, jak trudno jest zbudować stabilny związek w świecie pełnym tajemnic, niedopowiedzeń i namiętności. Finał dylogii to prawdziwa emocjonalna eksplozja, która dostarcza czytelnikom mnóstwa niespodzianek i trudnych decyzji. Fortunateem nie boi się poruszać trudnych tematów, takich jak przebaczenie, lojalność i granice, które jesteśmy gotowi przekroczyć w imię miłości. Autorka nie daje łatwych odpowiedzi, nie oferuje prostych zakończeń - zamiast tego zostawia czytelników z historią, która jest skomplikowana, pełna zawirowań i zmusza do refleksji.