Recenzje

Dzięki książce "Legalny doping" krok po kroku nauczysz się, jak przejąć kontrolę nad emocjami. Pomyśl, ile rzeczy odkładasz na później. Wybierz pierwsze z brzegu wyzwanie i sprawdź, jaka emocja się pojawi.

Na dzisiejszym, zatłoczonym rynku wydawniczym bardzo cenną umiejętnością jest zainteresowanie czytelnika nie tylko treścią, ale jej "opakowaniem". Jak to robić, podpowiadają Piotr R. Michalak i Jakub Woźniak w wydanej przez Onepress książce "Sztuka pisania perswazyjnych tekstów". Ci, którzy nie pomylą perswazji z perwersją (choć zbieżności pewne są...) dowiedzą się, że już sam-tytuł tekstu lub większej całości może za- lub zniechęcać do sięgnięcia po portfel. Inne czynniki mogące przemawiać na plus to odpowiednia okładka, krój czcionki, reklama, promocja (w tym... prasowa recenzja). Oczywiście, te zasady nie dotyczą tylko książek, ale wszystkiego, co zamierzamy sprzedać, formułując perswazyjną ofertę. Ofertę, która ma przykuć uwagę, wywołać zainteresowanie i spowodować pożądane zachowanie klienta. Niewątpliwie jest to sztuką (a może nawet... sztuczką), którą powinniśmy posiąść po lekturze poradnika. Jego autorzy zwracają uwagę m.in. na często lekceważoną w tekstach ofertowych rolę nagłówków, cytowania pozytywnych opinii, gwarancji czy zahipnotyzowania" klienta. Dowiadujemy się także, co robić, by odbiorcy komunikatu nam zaufali, jak oddziaływać na ich zmysły, wywoływać emocje, posługiwać się "magicznymi" słowami. Biorąc do ręki książkę, sięgamy po wędkę. Po przeczytaniu - czas na ryby...

Tytuł "Trudni ludzie" mówi wiele. Podtytuł Jak przetrwać w związku z idiotą" nie pozostawia wątpliwości. Więc lepiej, by partner(ka) nie znaleźli tej książki pod waszą poduszką. Trudno będzie wytłumaczyć, że to na wszelki wypadek", gdyby coś między wami (jeszcze bardziej) pogorszyło się... Na szczęście autor ułatwia wyjaśnienie przyczyn zainteresowania tą pozycją, rozciągając pojęcie "idiota" na członków dalszej rodziny, współpracowników czy... kelnera. John Hoover uczy, jak zrozumieć i tolerować idiotów, którzy na dłużej lub krócej zagoszczą w naszym życiu. Oczywiście, jeżeli nawet po uważnej lekturze poradnika przez przypadek dojdziemy do wniosku, że my również jesteśmy idiotami, i tak czas poświęcony na przeczytanie książki nie będzie czasem straconym...

Antologia "Richard Dawkins. Ewolucja myślenia", wydana w Anglii w 30-lecie publikacji "Samolubnego genu", pozwala przypomnieć sobie o rewolucji, jakiej w nauce dokonał w 1976 roku brytyjski biolog. Od 1859 roku, gdy Karol Darwin opublikował "The Origin of Species by Means of Natural Selection" (O powstawaniu gatunków drogą naturalnego doboru") mieliśmy doprawdy sporo czasu, żeby się przyzwyczaić do obecności kudłatych kuzynów na rodzinnych zdjęciach. Tym bardziej dziwi, jak nikłe wyciągnęliśmy wnioski z tego fundamentalnego teoretycznego odkrycia. Kompromitujące opowieści polityków LPR o zgodnym bytowaniu ludzi i dinozaurów są najlepszym dowodem na to, że głupota również stanowi z punktu widzenia ewolucji cechę przystosowawczą, inaczej pod presją selekcyjną nie przetrwałaby po dziś. A jednak to nie wszystko - akceptacja teorii ewolucji pociąga za sobą znacznie poważniejsze konsekwencje niż proste pogodzenie się z przykrą okolicznością, że się miało szympansa za stryjaszka. Do tego jednak sam Darwin nie wystarczył, potrzebny był jeszcze ktoś. 32 lata temu dokonała się intelektualna rewolucja, brytyjski biolog Richard Dawkins wydał Samolubny gen", książkę, która wywróciła do góry nogami sposób myślenia o dynamice świata przyrody, ludzkiej naturze oraz szeroko pojętej celowości istnienia. Inna sprawa, że do dziś większość z nas nie ma pojęcia, jakie implikacje wynikają z koncepcji Dawkinsa, a jest tak nie tylko z tej przyczyny, że wolimy owoce nauki bezmyślnie spożywać, lecz także dlatego, że autor Rzeki genów" miał nam do powiedzenia rzeczy gorzkie i trudne do zdroworozsądkowej akceptacji. Prorocy złej nowiny nigdy nie mieli wielkiego posłuchu. Problem w tym, że Dawkinsa nie można tak po prostu zlekceważyć, jak to robimy z oszalałymi fizykami z kołtunem na głowie i błędnym wzrokiem, którzy drżącym głosem szepczą coś o strunach i kwantach. Brytyjczyk bowiem dotyka samej esencji naszej egzystencji na Ziemi. I mówi to, czego nigdy nie chcieliśmy usłyszeć: Owszem, nikt nas nie zaprojektował ani nie stworzył, świat to proces pozbawiony celu, ewolucja jest ślepa i przypadkowa, a to, co uważamy za wolną wolę, wypada uznać raczej za złożone przystosowawcze efekty ekspresji naszych genów. Współcześnie łatwiej Dawkinsa uważać za racjonalistę krzykacza, który awanturuje się, walcząc z religią - jego bestsellerowy "Bóg urojony", manifest wojującego ateisty, to idealny pretekst, by skupić się na kwestiach nieistotnych. Ukazująca się właśnie antologia Richard Dawkins. "Ewolucja myślenia" przypomina, jaki wpływ angielski biolog wywarł na naukę i na łamiące schematy nowe rozumienie procesów kulturowych. Dawkins połączył sprzeczne żywioły - geniusz pionierskiego odkrywcy i talent popularyzatorski. W "Samolubnym genie" udało mu się dokonać syntezy wielu teoretycznych podejść do procesów ewolucyjnych, a potem ubrać je w przejmujący system metafor. Samolubność oczywiście nie miała tu nic wspólnego z przyznaniem bezdusznym białkom cech antropomorficznych - ale zastosowanie tej przenośni sprawiło, że mechanika ewolucji zyskała całkiem nowy wymiar. Brak tu miejsca na to, by wykładać koncepcje Dawkinsa - wypada tylko zasygnalizować, o co tak naprawdę chodziło. Najprościej mówiąc, o diametralną zmianę poziomu analizy: dotąd naukowcy żyli w przekonaniu, że dobór naturalny działa na samodzielne organizmy (albo i na całe grupy organizmów). Autor "Rozplatania tęczy" przedstawił wyczerpujący model, w którym replikatorami są geny, które od początku historii życia stanowią podstawowe elementy ewoluujące pod wpływem doboru naturalnego. Bardziej złożone struktury biologiczne to jedynie efekt ich ekspresji w zmiennym środowisku - maszyny przetrwania". Musimy patrzeć na naturę z punktu widzenia genów, a dokładniej - ich interesu reprodukcyjnego, a dzieje życia są historią chwiejnej równowagi między konfliktem a kooperacją: potoczne koncepcje darwinizmu jako walki wszystkich ze wszystkimi nie mają nic wspólnego ze współczesnym ewolucjonizmem. A gdzie tu rewolucja, zapytacie? To proste - Dawkins pozbawił świat natury jakiejkolwiek przyczyny sprawczej, zredukował go do rozciągniętego na miliardy lat konkurencyjnego transferu informacji między anonimowymi cząsteczkami, do procesu, o którym nie da się powiedzieć, że ma jakikolwiek cel czy sens. Co więcej, ludzka świadomość stanowi w świetle owej teorii rodzaj wykształconej ewolucyjnie nakładki na skomplikowane struktury mózgu - logikę jej funkcjonowania da się właściwie pojąć tylko stosując do niej narzędzia neodarwinizmu. Podobnie sprawy mają się z naszą seksualnością. A może również ze skłonnością do religijnego przeżywania i interpretowania rzeczywistości. Dawkins nie jest jednak ponurym pesymistą. Odarłszy przyrodę i ludzkość ze złudzeń, proponuje, by człowiek sam nadał sens światu i swojemu przemijaniu, nie szukając żadnych wątpliwych usprawiedliwień.

Jak ułatwić start - Dziecko będzie miało więcej wiary w siebie, jeśli w nowym miejscu szybko znajdzie przyjaciół. Jak mu ułatwić to zadanie, dowiesz się z książki Hilary Pereira "Przyjaciele Twojego dziecka. Jak pomóc w nawiązywaniu nowych znajomości".