Wychowanie. Najtrudniejsza ze sztuk pięknych (ebook) (audiobook) (audiobook)

Recenzje książki: Wychowanie. Najtrudniejsza ze sztuk pięknych (9)

1. QulturaSlowa Justyna Gul

   O tym, jak trudnym i pełnym wyzwań zadaniem jest wychowanie, nie trzeba nikogo przekonywać, a szczególnie nie trzeba przekonywać osób, które mają dzieci lub też z określonych względów są zaangażowane w proces wychowawczy. Niestety, nie wszyscy z tym wychowaniem dają sobie radę, nie wszyscy też mają na tyle wglądu w siebie, swoje umiejętności, a także w to, co się dzieje, żeby w razie konieczności zwrócić się do kogoś o pomoc. Nie istnieje też certyfikat dobrego rodzica, a żadna książka nie odpowie na pytanie, jak wychować dziecko i nie zagwarantuje nam, że proces ten zakończy się sukcesem. Są jednak takie publikacje, które są w stanie otworzyć nam oczy na to, co dzieje się w relacji rodzic-dziecko, które podpowiadają, z jakich zasobów w danej sytuacji możemy skorzystać, które dzięki przywołanym przykładom, ułatwiają podjęcie pewnych decyzji. Jedną z nich, jest książka Wydawnictwa Helion, pt. „Wychowanie. Najtrudniejsza ze sztuk pięknych”. To już drugie, rozszerzone wydanie książki, autorstwa Elżbiety Chlebowskiej, matki czwórki dzieci, coacha, trenera szkoleniowca, która pomaga zarówno rodzicom, jak i nauczycielom, w doskonaleniu umiejętności wychowawczych. Sięgając po książkę otrzymujemy nie tylko wiedzę merytoryczną – ta bowiem poparta jest długoletnim doświadczeniem, które pozwala autorce wypowiadać się z pozycji autorytetu. W kolejnych rozdziałach książki zgłębiać będziemy tajniki wychowania, zajmować się będziemy jakością nawiązywanych pomiędzy rodzicami a dzieckiem relacji, a także komunikacją, pochwałami, rozwiązywaniem pojawiających się problemów, czy problematyczną kwestią wymierzania kar. Zastanowimy się, kim jest wystarczająco dobry rodzic i czy sama miłość do dziecka wystarczy, żeby odnieść wychowawczy sukces. Odpowiemy również na pytanie, jakie kompetencje są niezbędne w pracy wychowawczej oraz jaki powinien być dobry nauczyciel wychowawca. Przeanalizujemy też poszczególne etapy w rozwoju dziecka, wraz z cechami charakterystycznymi tych etapów oraz przekonamy się, że planując swoje działania – jako osoby odpowiedzialne za wychowanie – mamy szansę nabyć oraz rozwinąć wiedzę i konkretne umiejętności wychowawcze. Przekonamy się również, jak istotną rolę pełnią czytelne komunikaty adresowane do dziecka i jak ważne jest dokładne uściślenie pojęć, których używamy. Dokonamy ponadto rozróżnienia pomiędzy słuchaniem, a słyszeniem i dowiemy się, jak istotne jest określenie zasad i norm, które chcemy wprowadzić w życie i zgodnie z nimi wychować nasze dziecko. To zaledwie niewielki zakres tematyki poruszanej przez Elżbietę Chlebowską, która dzięki swojej książce „Wychowanie. Najtrudniejsza ze sztuk pięknych” pokazuje nam, że proces wychowawczy wymaga co prawda od nas wysiłku, również autorefleksji, wiąże się też z nieustannym podejmowaniem wyzwań, ale z drugiej strony, jest piękną podróżą, w którą wyruszamy wraz z dzieckiem. Czytelny język książki i liczne przykłady, ułatwiają zrozumienie wielu kwestii, pozwalają także przeanalizować własne zachowanie i ewentualnie je zmodyfikować. Co więcej, książka pomaga przygotować się do bycia rodzicem, chociażby dlatego, że uczy nas uważności i otwartości, zarówno na dziecko, jak i na jego potrzeby.

2. cosnapolce.blogspot.com Northman; 2017-06-25

   Książka o czymś, co my, rodzice, robimy każdego dnia... :) I są to rzeczy niby oczywiste... jednak każde spojrzenie na pewne sprawy, zwłaszcza na sprawy wychowawcze, może być cenne. W przypadku autorki bez wątpienia tak jest - dostajemy bowiem w formie niniejszej książki spojrzenie jednocześnie matki, nauczyciela i pedagoga... Wszystko w jednym ;) A poza wszystkim - jest to książka napisana lekkim piórem i przystępnym językiem. Do polecenia? Jak najbardziej :) Intuicyjnie myślę, że zawarte tutaj porady, przykłady, sytuacje z życia wzięte... to wszystko może być szalenie pomocne w wychowaniu empatycznego, dojrzałego młodego człowieka. Słowa "intuicyjnie" używam celowo, gdyż Moja Mała Pociecha na niespełna 4 lata, więc siłą rzeczy wielu przeczytanych tutaj rzeczy jeszcze nie wykorzystam w praktyce ;), ale... być może kiedyś?... Z książki utkwiło mi w pamięci zwłaszcza jedno sformułowanie, będące świetną puentą całej publikacji: to my, rodzice, odpowiadamy za to, kogo wychowamy... i za to, czy osoba ta będzie w stanie poradzić sobie w życiu. Tak, banalna prawda... ale jednak prawda. Warto o niej pamiętać. Książkę polecam bez wyjątku wszystkim rodzicom. Rzadko kiedy można spotkać się z lekturą napisaną przez fachowca, a do tego tak przyjemną w czytaniu. Prócz ogromu wiedzy dostajemy tu także całą masę przykładów z życia wziętych, na których autorka buduje całą w zasadzie książkę. Super sprawa! Wszystko wydaje się po takiej lekturze o tyle prostsze ;) ... Pozostaje więc wszystko przeczytać - a z biegiem czasu przekonać się, czy te rady były pomocne ;) ...

3. Roman Sawulski

   A gdyby tak spojrzeć na proces wychowania jak na zadanie twórcze? Jego rezultatem jest końcowe dzieło w postaci człowieka gotowego do samodzielnego życia. Rodzic zaś w takim razie jest po prostu artystą! Autorka, Elżbieta Chlebowska, jest matką czwórki dzieci, pedagogiem szkolnym, pracownikiem poradni psychologiczno-pedagogicznej, terapeutką, socjoterapeutką i trenerką w Szkole dla Rodziców i Wychowawców. Można zaufać jej wiedzy i doświadczeniu. W książce bez zbędnego teoretyzowania omawia takie kwestie jak: komunikacja z dzieckiem, ustalanie granic, podejście do emocji i uczuć dziecka, budowanie wspólnych planów na przyszłość, a także jak rodzic może zostać bohaterem swojego dziecka.

4. dlaLejdis.pl Katarzyna Picz

   Przyjście na świat dziecka, dla rodziców jest wyzwaniem i zarazem budzi w nich pragnienie, żeby dać mu jak najwięcej miłości, opieki i czułości. 
   
   Mimo tego, że faktycznie takie przekonania w sobie mieli po narodzeniu potomka, to wraz z narastającym trudem wychowania coraz starszego dziecka, znika gdzieś zapał do podejmowania trudu tłumaczenia dziecku świata.
   
   Miłość bez granic jest niezbędna w wychowaniu, ale niestety to nie wystarczy, żeby za kilkanaście lat móc stwierdzić, że wychowało się dobrego człowieka. Każdy wie, że niejednokrotnie działa to nawet w drugą stronę-przykładami są historie o rozpieszczonych jedynakach trafiających za kratki i podobne dramaty. Zrozumienie tego, co dziecko nam przekazuje wydaje się kluczem do dobrego porozumienia. Jednak wystarczy nieprawidłowa reakcja ze strony rodzica i konflikt murowany. Przez pojęcie konflikt nie można rozumieć tylko kłótni, ale też braku prostej komunikacji z mniejszym dzieckiem. Kiedy przyjdzie do domu zasmucone z powodu kiepskiej oceny to odpowiednia reakcja jest niezbędna, żeby zbudować w nim wysokie poczucie własnej wartości w przyszłości. Okazuje się, że obsadzanie dziecka w konkretne role może nieść opłakane skutki. Kiedy okrzykniemy je „niezdarą”, bo zawsze coś zbije i zawsze będziemy za nie zmywać czy układać naczynia, ono samo w to uwierzy, a stąd już krok do wypracowania niskiej samooceny i hodowania w nim osobowości lenia. Przecież skoro mama czy tata ma je za sierotkę, to co dopiero inni ludzie. W książce Elżbiety Chlebowskiej bardzo ciekawie przedstawione są różne zachowania królujące w relacji dziecko-rodzic oraz wychowawca/nauczyciel-dziecko. Zostały one pogrupowane w różne schematy i dzięki temu odkrywamy, że nawet w niewinnej rozmowie o niesprawiedliwej jedynce ze sprawdzianu może kryć się nieświadome podcinanie skrzydeł dziecku. Żeby nauczyć się świadomie kierować rozmową, stosować słuszne zakazy i okazywać niezadowolenie z jego zachowania, niemal co kilka stron znajdziemy tabelki z przekazem stosowanym w wychowaniu użytym niewłaściwie i obok tym zalecanym. 
   
   Czytając tę książkę jako osoba nie mająca wcześniej do czynienia z pedagogiką czy dziećmi, przecierałam co chwilę oczy ze zdumienia ile rzeczy wpływa na wychowanie i charakter dziecka. Głęboko wierzę, że większość rodziców stara się z całych sił traktować swoje dzieci na tyle dobrze i sprawiedliwie, żeby mogły mieć spełnione życie. Czasami głupie błędy, drobnostki sprawiają najwięcej przykrości i dlatego warto ich uniknąć w trudzie rodzicielstwa. Kilkanaście złotych i dwie godziny poświęcone na czytanie tej książki jest tego warte.

5. Jest mama i dzieci Monika dz.

   Wychowanie dziecka to sztuka... najtrudniejsza z możliwych, bo to od nas, rodziców zależy, jakie „dorosłych dzieci” wypuścimy w świat.
   
   „Wychowanie - najtrudniejsza ze sztuk pięknych” Elżbiety Chlebowskiej, wydana przez Wydawnictwo Sensus.
   
   Prywatnie autorka jest matką czwórki dzieci, pedagogiem szkolnym, pracownikiem poradni psychologiczno- pedagogicznej, więc ma sporą wiedzą w temacie.
   
   Książce przyświeca piękne motto: „Doceń swoje dziecko i pozwól mu rozkwitnąć”. To najszczersza z prawd. Zauważyliście, jak dzieciom rosną skrzydła gdy je chwalicie, doceniacie, na każdym kroku podkreślacie, jak jesteście z nich dumni, jacy są mądrzy, grzeczni itp.? Każdy dorosły lubi jak się go chwali, a dzieci dwa razy bardziej!
   
   Osobiście bardzo podobają mi się zawarte w pozycji przykłady komunikatów, jakie powinniśmy przekazywać dzieciom. Ponadto dowiemy się, jak mówić NIE, jak też wiele, wiele innych przydatnych porad dla rodziców.
   
   Bywa różnie- czasem już nie mamy siły, jesteśmy sfrustrowani, bezradni w wychowaniu, nie wiemy, jak trafić do dziecka, jak ustawić je na właściwe tory zachować. Czasem po prostu potrzebujemy drobnej porady. Tak książka powinna stać się biblią każdego rodzica!
   
   Dzięki niej dowiemy się, jak rozmawiać z dzieckiem, jak wyznaczać młodym właściwe granice. Jedyne z czym się nie zgadzam, jako rodzić to fakt kar, których to Pani Chlebowska jest przeciwniczką. Ja, jak już wielokrotnie wspominałam- stosuję kary, nie jest to lanie czy inne drastyczne sposoby, acz np. schowanie zabawek, wyłączenie bajki, zabranie „przedmiotu sporu”. Uważam, że należy dzieciom wyznaczać granice, egzekwować ich nieprzekraczanie... Zbyt dużo w naszej rodzince było pobłażania, dzieciaki nie miały kar, wytyczonych granic, zabaw bez konsekwenc
   
   ji, w rezultacie są momentami niezłymi ancymonkami, za co winę ponoszę ja- mieli pobłażane są rozpuszczeni ja dziadowski bicz. Teraz im przykręcam śrubę, nie pozwalam na wszystko. Cóż lepiej później niż wcale, efekty już są :D
   
   Jednak wracając do książki- naprawdę, naprawdę polecam. Nawet jak masz małego aniołka w domu, to kiedyś zacznie pokazywać różki, nawet małe. Warto wtedy pod ręką mieć mądrą książkę, napisaną przez doświadczoną osobę!

6. nowaczytelnia.pl Piotr Nowak, 2014-03-03

   "Wychowanie. Najtrudniejsza ze sztuk pięknych" to publikacja Elżbiety Chlebowskiej, skierowana przede wszystkim do rodziców i nauczycieli. Autorka jest osobą jak najbardziej kompetentną do wypowiadania się na tematy związane z wychowaniem. Posiada bogate doświadczenie w pracy zawodowej (m.in. jako pedagog szkolny, socjoterapeuta, kurator sądowy nieletnich), istotny tutaj jest także fakt, że ma czwórkę dzieci, toteż dysponuje zarówno wiedzą teoretyczną, jak i praktyczną. Chyba każdy, kto na co dzień zajmuje się dziećmi swoimi lub cudzymi, zgodzi się z tytułem książki. Nie zawsze jest łatwo, nie zawsze jest miło i przyjemnie, ale za poniesione trudy najpiękniejszą nagrodą są widoczne efekty w zachowaniu i postawie społecznej młodego człowieka.
   
   W jednym z pierwszych rozdziałów E.Chlebowska stara się odpowiedzieć na pytanie co zrobić, żeby być wystarczająco dobrym rodzicem/wychowawcą. Co warte podkreślenia, dorośli wcale nie muszą być idealni i nieomylni. Ważne, aby mimo popełniania od czasu do czasu błędów, potrafili się do nich przyznać i wyciągnąć wnioski na przyszłość. W procesie wychowania starać się nie szkodzić, nie krzywdzić, ale poprowadzić swoją pociechę do świadomej dojrzałości. Na pewno tego celu nie uzyska się poprzez tzw. bezstresowe wychowanie, zezwalając na wszystko, na co tylko dziecko ma ochotę. Z drugiej jednak strony żadnego człowieka, nawet tego najmłodszego, nie powinno się traktować w sposób instrumentalny. Wykorzystywanie swojej pozycji i stosowanie rygoru w postaci zakazów i kar niekoniecznie się sprawdza. Dlatego najlepsza będzie próba znalezienia złotego środka pomiędzy pierwszym, a drugim modelem wychowania.
   
   Jeśli natomiast chodzi o nauczycieli, to każdy z nich - czy tego chce, czy nie - pełni również rolę wychowawcy (bez względu na to, jakiego przedmiotu naucza). Żeby być skutecznym w swoich działaniach, musi posiadać określone kompetencje pedagogiczne oraz predyspozycje osobowościowe. Wśród tych pierwszych warto wyróżnić: umiejętność komunikowania się, sztukę mediacji, konsekwencję popartą wiarygodnością (palenie papierosów przy jednoczesnym mówieniu o szkodliwości tego nałogu jest tutaj dobrym przykładem niewiarygodności), szerokie horyzonty wiedzy, rozumiane jako m.in. chęć poznawania/orientowania się w młodzieżowej kulturze i trendach, aby móc rozmawiać o ważnych dla młodych ludzi sprawach. Do predyspozycji osobowościowych niezbędnych w pracy wychowawczej zaliczamy: poczucie własnej wartości (umiejętność radzenia sobie ze stresem i napięciami), kreatywność w działaniach, współodczuwanie (empatia), cierpliwość, odpowiedzialność za stosowane metody pracy (w przypadku popełnienia błędu, naprawienie go). Rozdział ten kończy się myślą Janusza Korczaka: "dobry wychowawca, który nie wtłacza a wyzwala, nie ciągnie a wznosi, nie ugniata a kształtuje, nie dyktuje a uczy, nie żąda a zapytuje - przeżyje wraz z dziećmi wiele natchnionych chwil". W książce zresztą znajdziemy mnóstwo cytatów wybitnych postaci z różnych dziedzin, które to myśli są znakomitym podsumowaniem określonej w danym rozdziale problematyki. Wymienię tylko kilka, które bardzo mi się spodobały: "Oko za oko uczyni tylko cały świat ślepym" - Mahatma Gandhi; "Gdyby ludzie byli dobrzy tylko ze strachu przed karą albo w nadziei uzyskania nagrody, byłoby to bardzo przykre" - Albert Einstein; "Osiąga się triumf przez zwalczanie trudności" - Victor Hugo; "Uprzejme spojrzenie i uśmiech znaczą często więcej niż rozmowa" - Stefan Wyszyński; "Prościej jest rządzić narodem, niż wychować czwórkę dzieci" - Winston Churchill.
   
   Publikacja Elżbiety Chlebowskiej składa się z ponad trzydziestu krótkich rozdziałów, z których każdy - z małymi wyjątkami - liczy nie więcej niż sześć stron. Informacje, rady i wskazówki są więc przekazywane w sposób zwięzły i rzeczowy. Autorka kompleksowo przedstawia zagadnienia związane z wychowaniem, poruszając wiele aspektów i ukazując metody rozwiązywania wybranych problemów, które niewątpliwie pojawią się w jakimś momencie długiego procesu wychowania. Sporo miejsca poświęca komunikacji na płaszczyźnie rodzic/wychowawca->dziecko, w tym sztuce rozmawiania (używanie odpowiednich słów, stosowanie precyzyjnych, jasnych komunikatów), sztuce słuchania (świadome, aktywne odbieranie i przetwarzanie informacji), opisuje bardzo istotną umiejętność odmawiania, zwraca uwagę na konieczność ustalenia norm i zasad, pomoc dziecku w radzeniu sobie z emocjami, zachęcanie do samodzielności, analizuje odwieczny dylemat: stosować surowe kary, czy też może z nich zrezygnować. Wiele innych, ciekawie omówionych zagadnień znaleźć można w publikacji Wydawnictwa Helion. Zachęcam zajrzeć do niej wszystkich rodziców, jak również pedagogów, którym zależy na wychowaniu dzieci i młodzieży na dobrych, mądrych, odpowiedzialnych ludzi.

7. POLSKA - DZIENNIK ŁÓDZKI .N, 2014-01-18

   W równie zgrabny jak tytuł sposób autorka prezentuje, jak komunikować się z dzieckiem, czyli pielęgnować sztukę rozmowy z nim, słuchania i mówienia.....nie", gdy są ku temu powody. Przypomina jednocześnie, że wychowanie to wieczne balansowanie na linie, niezbędne więc jest ustalenie określonych norm i niedopuszczanie do ich przekraczania. Uczy także, jak traktować uczucia i emocje dziecka, a tu przydatne jest opanowanie sztuki cierpliwości i powściągania pierwszego odruchu.
   
   To poradnik praktycznie dla każdego, bowiem trudno o rodziców, którzy w mniejszym lub większym stopniu nie zmagaliby się z opisanymi problemami podczas codziennego wychowywania dziecka. A przy tym nic dziwnego, że czasem „wychowawców" ogarnia frustracja, czasem poczucie bezradności, a wtedy, po prostu, przydaje się drobna podpowiedz, by relacje z dzieckiem wróciły na właściwe tory i znów zaczęły sprawiać przyjemność obu stronom. To książka dla tych, którzy nie idą w zaparte i mają świadomość tego, że w tej sferze warto byłoby coś poprawić. Czasami jednak nie wiedzą, od czego zacząć i jak wyjść poza zaklęty krąg schematów zachowań wyniesionych z własnego domu, z własnego dzieciństwa. A tu tymczasem wystarczy sięgnąć po odpowiednią publikację. Rekomendacją może być też to, że autorka poradnika nie opiera się jedynie na wiedzy teoretycznej. Sama jest matką czwórki dzieci, pedagogiem szkolnym, pracownikiem poradni psychologiczno-pedagogicznej, terapeutką, socjoterapeutką i trenerką w Szkole dla Rodziców i Wychowawców. W oparciu o to bogate doświadczenie pokazuje, jak rozmawiać z dzieckiem (także nastoletnim!), by nie przypominało to rzucania grochem o ścianę ani gry w ping-ponga. Choć warto w tę prostą grę z dzieckiem zagrać...
   

8. Charaktery PP

   Jak mądrze wychować dziecko i pozwolić mu rozkwitnąć?

   Wychowanie dziecka to sztuka – przekonuje Elżbieta Chlebowska. Sztuka komunikacji, dzięki, której wiemy jak rozmawiać z dzieckiem i słuchać go. Sztuka balansowania, czyli
   zarazem ustalania granic, których dziecko nie może przekraczać, i doceniania jego osiągnięć.
   I sztuka cierpliwości, która pozwala właściwie reagować na emocje dziecka, także te trudne i gwałtowne. Autorka krok po kroku pokazuje, jak rozwijać w sobie umiejętności rodzicielskie, podpowiada, jak unikać trudności i stawiać czoło problemom.
   Zdaniem Elżbiety Chlebowskiej wychowanie dziecka to przygoda życia - zwłaszcza dla uważnych i otwartych rodziców. Jak przekonuje, „wtedy zamiast trudu wychowania, będziemy mogli doświadczyć cudu wychowania".

9. urodaizdrowie.pl Joanna

   Dzieci to wielka radość, ale też duży obowiązek. Nie wszyscy rodzice są na to gotowi i kiedy już potomek pojawi się na świecie, wraz z nim pojawiają się różne problemy. Aby je zniwelować, warto skorzystać z cennych rad doświadczonej matki i specjalisty z dziedziny 1wychowpsychologii zarazem – Elżbiety Chlebowskiej.

   Autorka pokazuje, jak umiejętnie nawiązać ze swoim dzieckiem dobre relacje, które będą procentować w przyszłości wzajemnym zaufaniem. Uczy, jak należy rozmawiać z dziećmi w różnym wieku, asertywnie odmawiać i umiejętnie słuchać. To od postawy rodziców zależy, czy zdobędą podziw i szacunek swoich dzieci. Jeśli okażą cierpliwość i wyrozumiałość, uda się okiełznać nawet najgorętsze emocje ich pociechy. Autorka nie boi się trudnych tematów i podaje receptę na wybrnięcie z najbardziej patowych sytuacji.

   Z tym poradnikiem każdy rodzic zapomni, co to uczucie bezradności wobec postaw, zachowań i emocji własnego dziecka. Ta książka to także doskonały przewodnik po “polu minowym”, jakim jest relacja między rodzicami a ich dorastającymi dziećmi. Pomaga zbudować właściwe relacje w rodzinie, które spowodują, że problemów będzie coraz mniej, a codzienne życie stanie się łatwiejsze i przyjemniejsze.

   Całość jest napisana lekkim stylem, nie ma tu pełnego wyższości tonu specjalisty i wyroczni, a jedynie życzliwe podpowiedzi, jak poradzić sobie z własnymi i dziecięcymi błędami i emocjami. Autorka pokazuje konkretne życiowe sytuacje, podpierając swą teorię praktyczną stroną życia. Po tej lekturze wielu rodziców zrozumie swoje niedociągnięcia w tej najważniejszej życiowej roli i wreszcie przełamie schematy, które wyniosło z własnego rodzinnego domu. Polecam tę książkę!

więcej recenzji

ukryj recenzje