Różowa rękawiczka. O tym, jak to, co przeżywamy, ma wpływ na to, jacy jesteśmy

Recenzje książki: Różowa rękawiczka. O tym, jak to, co przeżywamy, ma wpływ na to, jacy jesteśmy (10)

1. Magazyn SENS Agnieszka Gortatowicz, 08/2015

   „Jeżeli głowa mówi: tak, a serce: nie, albo odwrotnie, mamy wewnętrzny konflikt, co uwidacznia się w ciele w postaci napięć i (albo) symptomów bólowych" - piszą autorzy tej książki. Czułaś kiedyś takie napięcie albo ból W takim razie wiesz, o czym piszą. Choć może nie do końca wiesz, jak sobie z takim dyskomfortem poradzić. Terapeuci Ewa Klepacka-Gryz i Jacek Sobol też nie zawsze wiedzą, ale... na ogół znają rozwiązanie, bo od lat pomagają swoim pacjentom zakończyć wojnę między głową a sercem i doprowadzić do podpisania paktu o nieagresji.
   
   Negocjacje na tym poziomie nie zawsze są łatwe. Często wiążą się z wydobywaniem trupów z szafy i wymieceniem problemów spod dywanu, ale chyba warto to zrobić. W każdym razie po przeczytaniu „Różowej rękawiczki" wyrobisz sobie zdanie na ten temat i albo zdecydujesz się na pracę nad sobą, albo... jeszcze nie teraz.

2. Opsychologii.pl - Porta i centrum praktyków psychologii Maria Sitarska, psycholożka

   Przyjemność to puszczenie, poddanie się, podążenie za tym, co się przydarza, jednak my czujemy się w obowiązku kontrolować siebie i otaczający nas świat.
   Ewa Klepacka-Gryz, Jacek Sobol Różowa rękawiczka

   Kiedy byłam mała, często słyszałam, że powinnam dbać o sprawy ciała, nosić czapkę, nie siadać na podłodze i nie rezygnować z lekcji wf-u. Teraźniejszość ludzi małych wiekiem – mam na myśli dzieci i młodych – jest jednak z natury nieśmiertelna, zazwyczaj nieograniczona i niepokorna. I tak jest w porządku. Dopiero potem mamy szansę nauczyć się świadomego szacunku dla naszej głowy, która poprzez ból informuje, że czegoś mamy w życiu za dużo, lub kręgosłupa, który poprzez różnego typu napięcia domaga się ruchu, lub mięśni okolic szyi i barków, które mówią do nas: „odpręż się”.
   Czasami potrzebujemy trochę więcej czasu, żeby zrozumieć język ciała, który niektórzy terapeuci nazywają naszym „językiem ojczystym”. W przeciwieństwie do języka rozumu – czyli słów i myśli, za pomocą których potrafimy dopasować do siebie świat, wiele wytłumaczyć, wiele odroczyć, wielu sprawom zaprzeczyć – język ciała pozwala nam dopasować się do świata, zgodzić się nań. Wydaje się, że współczesny świat promuje ekspresję słowną – nazywanie rzeczy, interpretowanie ich i wyjaśnianie.

   Tymczasem, warto czasami powiedzieć stop, zatrzymać się, wyciszyć i przypomnieć sobie, że jedynie w ciszy możemy dostrzec to, co dla nas ważne i na co mamy zgodę. I jednocześnie, jak piszą autorzy książki – ponownie uświadomić sobie, że mamy dłonie, że one dotykają różnych faktur, że to może być przyjemne, jeśli będzie zauważone. Że czasami warto zdjąć rękawiczki, które – symbolicznie – nakładamy, by schronić się przed bezpośrednim kontaktem ze światem.
   Różowa rękawiczka, to książka o naturalnym dialogu ciała i emocji. Napisana wspólnie przez doświadczoną psychoterapeutkę i uważnego fizjoterapeutę-osteopatę pokazuje jak często zapominamy o tym połączeniu. Po latach osobnej praktyki, autorzy doszli do wniosku, że połączenie sfer psyche i soma ma ogromny sens i może okazać się bardziej pomocne we wspieraniu pacjentów w ich życiowych trudnościach. Poprzez liczne przykłady pokazują, jak odblokowanie i rozluźnienie napięć umiejscowionych w ciele (na poziomie mięśni i powięzi) może wspierać poszukiwanie uwięzionych, trudnych emocji i uwalnianie tych przyjemnych. Warto być może przypomnieć, że gdy próbujemy zrezygnować z przeżywania lęku, złości i smutku, jednocześnie zamykamy dostęp do radości, dumy i wdzięczności.

   Ilekroć przytulając się, przywierasz do brzucha drugiej osoby, za każdym razem tęsknisz za szczerym i radosnym przyjęciem. Z tej tęsknoty zrodzone jest pragnienie dotyku.
   Nasze ciało pamięta wiele. Pamięta zarówno przyjemne doświadczenia, jak bliski dotyk rodziców, dotyk erotyczny, odprężenie po dniu pracy, jak i wydarzenia trudne – różnego rodzaju naruszenia naszego ciała – bez naszej zgody, akty przemocy, ale i długotrwałe zmęczenie. Ciało z natury swojej dąży do przyjemności i chce unikać cierpienia, dyskomfortu. Ciało jest mądre i jeśli sami zapominamy czasem jego języka i nieco może zbyt intensywnie zaczynamy przekonywać siebie, że damy radę jeszcze trochę bez urlopu, albo że uporczywy ból żołądka pochodzi z sytuacji restauracyjnej, a kołatanie serca zdarza się czasami wszystkim – uparcie przypomina nam o potrzebie zatrzymania i wysłuchania swojej opowieści.
   Polecam Państwu lekturę Różowej rękawiczki również dlatego, że jest to książka przypominająca o tym, że bezpośredni dostęp mamy jedynie do teraźniejszości, że wszystko, czego potrzebujemy do swobodnego, satysfakcjonującego nas życia – mamy pod ręką. Czasami wystarczy posłuchać, co takiego mówi nam ciało i dać mu się poprowadzić.

3. abcZdrowie.pl Katarzyna Łukijaniuk

   Współczesny człowiek ma multum spraw na głowie. Przytłaczają nas obowiązki, które często stają się pierwszą myślą, jaka pojawia się w głowie, tuż po przebudzeniu. Praca, porządki domowe, służbowe wyjazdy, szkolenia, konferencje, opieka nad dzieckiem, zakupy, obiecany telefon do znajomego... - mimo że każdego dnia lista spraw do załatwienia ulega zmianie, to nadal jest tak samo ważna. Często brakuje czasu na odpoczynek i chwilę dla samego siebie, a przeciążenie umysłu i ciała, które od samego rana działa na pełnych obrotach w końcu daje o sobie znać w postaci dolegliwości bólowych lub napięć. Czy życie musi być aż tak skomplikowane?
   
   O tym, że życie to w rzeczywistości prosta sprawa dowiadujemy się z pozycji pt. "Różowa rękawiczka". Książka ta została stworzona przez specjalistów duszy i ciała. Autorami bowiem są: psychoterapeutka Ewa Klepacka-Gryz oraz fizjoterapeuta Jacek Sobol. Przez wiele lat pracowali oni w pojedynkę. Próbowali znaleźć źródło bólu fizycznego lub psychicznego, a następnie pomóc pacjentom wyjść na prostą. W końcu postanowili połączyć swoje wysiłki, co zaowocowało bardzo efektywną współpracą. "Różowa rękawiczka" to zbiór ich spostrzeżeń zawodowych. Opowiadając historie pacjentów, pokazują oni, że często nie zdajemy sobie sprawy jak głęboko może tkwić nasz problem. Przykładowo: ból głowy lub brzucha wcale nie musi oznaczać poważnej choroby. Zdarza się, że źródło bólu leży zupełnie gdzie indziej – w naszej psychice, w wydarzeniach z przeszłości, może być wynikiem traumy z dzieciństwa lub efektem nieświadomych działań ze strony najbliższych.
   
   Autorzy zachęcają, aby otworzyć swoje serce i brzuch, a głowie dać odpocząć. Uświadamiają czytelnika, że w ciele zapisane są wszystkie urazy, które miały miejsce w przeszłości. Jeżeli dodamy do tego bieżące konflikty, może dojść do cierpienia fizycznego i emocjonalnego, a wtedy nietrudno o ból kręgosłupa, ucisk w gardle, problemy z oddychaniem, bóle brzucha, migrenę czy depresję. Nic więc dziwnego, że pacjenci przychodzą do gabinetu smutni, sfrustrowani, niepewni siebie i zmęczeni życiem. W każdym napięciu pojawiającym się w ich ciele zamknięta jest osobista trauma lub bolesne wydarzenie, które może powrócić w najmniej spodziewanym momencie.
   
   Książka pt. "Różowa rękawiczka" składa się z 28. krótkich rozdziałów. Niektóre z nich zakończone są praktycznymi ćwiczeniami polegającymi na obserwacji własnych zachowań. W związku z tym czytelnik już w trakcie lektury zaczyna twórcze eksperymenty na samym sobie. Przytoczone historie pacjentów dodatkowo pozwalają nam niejako zajrzeć do gabinetu p. Ewy i p. Jacka. Oczami wyobraźni możemy zobaczyć bohaterów, którzy borykają się z różnymi problemami duszy i ciała. Analizując poszczególne przykłady, zauważamy, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Ich samopoczucie to efekt wieloletniej walki z ciałem oraz nieudane próby zrozumienia tego, co chce nam przekazać.
   
   Idea, jaką głoszą autorzy książki "Różowa rękawiczka", jest pozornie prosta – integracja głowy, serca i ciała. Celem ich terapii jest zrozumienie komunikatów, jakie daje ciało, wysłuchanie pragnień serca i zrozumienie tego, co ma do powiedzenia głowa. Życie życiem ciała okazuje się kluczem do szczęścia.

4. Opsychologii.pl - Porta i centrum praktyków psychologii Maria Sitarska, psycholożka

   Przyjemność to puszczenie, poddanie się, podążenie za tym, co się przydarza, jednak my czujemy się w obowiązku kontrolować siebie i otaczający nas świat. 

   Ewa Klepacka-Gryz, Jacek Sobol Różowa rękawiczka

   
   Kiedy byłam mała, często słyszałam, że powinnam dbać o sprawy ciała, nosić czapkę, nie siadać na podłodze i nie rezygnować z lekcji wf-u. Teraźniejszość ludzi małych wiekiem – mam na myśli dzieci i młodych – jest jednak z natury nieśmiertelna, zazwyczaj nieograniczona i niepokorna. I tak jest w porządku. Dopiero potem mamy szansę nauczyć się świadomego szacunku dla naszej głowy, która poprzez ból informuje, że czegoś mamy w życiu za dużo, lub kręgosłupa, który poprzez różnego typu napięcia domaga się ruchu, lub mięśni okolic szyi i barków, które mówią do nas: „odpręż się”.
   
   Czasami potrzebujemy trochę więcej czasu, żeby zrozumieć język ciała, który niektórzy terapeuci nazywają naszym „językiem ojczystym”. W przeciwieństwie do języka rozumu – czyli słów i myśli, za pomocą których potrafimy dopasować do siebie świat, wiele wytłumaczyć, wiele odroczyć, wielu sprawom zaprzeczyć – język ciała pozwala nam dopasować się do świata, zgodzić się nań. Wydaje się, że współczesny świat promuje ekspresję słowną – nazywanie rzeczy, interpretowanie ich i wyjaśnianie.
   
   Tymczasem, warto czasami powiedzieć stop, zatrzymać się, wyciszyć i przypomnieć sobie, że jedynie w ciszy możemy dostrzec to, co dla nas ważne i na co mamy zgodę. I jednocześnie, jak piszą autorzy książki – ponownie uświadomić sobie, że mamy dłonie, że one dotykają różnych faktur, że to może być przyjemne, jeśli będzie zauważone. Że czasami warto zdjąć rękawiczki, które – symbolicznie – nakładamy, by schronić się przed bezpośrednim kontaktem ze światem.
   
   Różowa rękawiczka, to książka o naturalnym dialogu ciała i emocji. Napisana wspólnie przez doświadczoną psychoterapeutkę i uważnego fizjoterapeutę-osteopatę pokazuje jak często zapominamy o tym połączeniu. Po latach osobnej praktyki, autorzy doszli do wniosku, że połączenie sfer psyche i soma ma ogromny sens i może okazać się bardziej pomocne we wspieraniu pacjentów w ich życiowych trudnościach. Poprzez liczne przykłady pokazują, jak odblokowanie i rozluźnienie napięć umiejscowionych w ciele (na poziomie mięśni i powięzi) może wspierać poszukiwanie uwięzionych, trudnych emocji i uwalnianie tych przyjemnych. Warto być może przypomnieć, że gdy próbujemy zrezygnować z przeżywania lęku, złości i smutku, jednocześnie zamykamy dostęp do radości, dumy i wdzięczności.
   
   Ilekroć przytulając się, przywierasz do brzucha drugiej osoby, za każdym razem tęsknisz za szczerym i radosnym przyjęciem. Z tej tęsknoty zrodzone jest pragnienie dotyku.
   
   Nasze ciało pamięta wiele. Pamięta zarówno przyjemne doświadczenia, jak bliski dotyk rodziców, dotyk erotyczny, odprężenie po dniu pracy, jak i wydarzenia trudne – różnego rodzaju naruszenia naszego ciała – bez naszej zgody, akty przemocy, ale i długotrwałe zmęczenie. Ciało z natury swojej dąży do przyjemności i chce unikać cierpienia, dyskomfortu. Ciało jest mądre i jeśli sami zapominamy czasem jego języka i nieco może zbyt intensywnie zaczynamy przekonywać siebie, że damy radę jeszcze trochę bez urlopu, albo że uporczywy ból żołądka pochodzi z sytuacji restauracyjnej, a kołatanie serca zdarza się czasami wszystkim – uparcie przypomina nam o potrzebie zatrzymania i wysłuchania swojej opowieści.
   
   Polecam Państwu lekturę Różowej rękawiczki również dlatego, że jest to książka przypominająca o tym, że bezpośredni dostęp mamy jedynie do teraźniejszości, że wszystko, czego potrzebujemy do swobodnego, satysfakcjonującego nas życia – mamy pod ręką. Czasami wystarczy posłuchać, co takiego mówi nam ciało i dać mu się poprowadzić.

5. Monika Matura

   Pewnie często spotkaliście się ze stwierdzeniami: To co w umyśle to w ciele, a co w ciele, to w umyśle. Odkrywcze? Raczej nie, ale czy ktokolwiek z nas korzysta z tych stwierdzeń w codziennym życiu?Ewa Klepacka-Gryz oraz Jacek Sobol, czyli terapeutka oraz fizjoterapeuta, podjęli się napisania książki w której przykładami zaczerpniętymi z życia, obrazują i udowadniają w jak ogromnym związku pozostają ze sobą ciało i umysł. Zamiatamy pod dywan przeszłe doświadczenia, z którymi sobie nie poradziliśmy, próbujemy zapomnieć, ale nasze ciało pamięta, odkłada je w formie napięć, zwyrodnień, bólów. A my, zamiast zająć się ich rozwiązaniem sięgamy po kolejną tabletkę, aby ukoić ból tylko na chwilę. I tak przez całe lata, dopóki nie zdecydujemy się zmierzyć z tym co w nas.
   
   Czytając tę książkę zastanawiałam się – A ja? Czy mam jakiś problem? Czy zdrowie oznacza zdrową psychikę? A może jednak tkwi we mnie coś, co wymaga uleczenia? Symptomy, które wykazuje nasze ciało, bardzo często pokrywają się z tym, co dzieje się w naszym życiu. Wielokrotnie ignorowane ciało, zaczyna krzyczeć coraz głośniej, aby nareszcie zostało wysłuchane. Bo przecież zazwyczaj w pełni wykorzystujemy możliwości, które nam daje, uznając, że tak będzie zawsze. Zapominamy, że nie jesteśmy maszynami, odpoczywamy tylko, gdy już brak nam sił, a nawet i to nie zawsze. Autorzy podkreślają, że urlop na niewiele się zda, jeśli wracasz po nim z takim samym nastawieniem do starych nawyków i pracy przepełnionej stresem Tylko zachowanie równowagi może przynieść rozwiązanie.
   
   Umysł to potężny zjadacz energii, więc dbaj o to na co ją przeznaczasz. Rozmyślając o przeszłości lub o rzeczach, na które nie masz wpływu, pozbawiasz się mocy, którą mógłbyś przeznaczyć na bardziej twórcze czynności. Zagubieni w świecie w którym przyjemność to grzech, obwiniamy się o chwile radości. Nie dbamy o siebie popadając w ciąg, w którym stajemy się niczym chomik kręcący się w kółku, a przecież nie jesteśmy stworzeni wyłącznie do pracy. Zwolnij, zatroszcz się o siebie, znajdź czas na przyjemności – przecież istniejesz po to by czuć się szczęśliwy. I słuchaj swojego ciała, ono najlepiej powie ci co trzeba uzdrowić.
   
   Tak właśnie w skrócie przedstawić można zaserwowaną w książce wiedzę, zobrazowaną przez autorów przykładami z którymi zetknęli się w swojej pracy. Na co jednak zdałaby się sama teoria? I tutaj z pomocą przychodzą ćwiczenia, których wykonywanie wpłynie na poprawę naszego samopoczucia oraz pozwoli uzdrowić relacje, tę najważniejszą – samych ze sobą. Krótkie rozdziały i niewielka objętość sprawiają, że książkę czyta się szybko i można do niej wielokrotnie wracać. Pozycja ta moim zdaniem, stanowi idealny wstęp do tego, aby zauważyć, że ciało jest istotne, że ma głos.
   
   A na koniec zapamiętaj: nikt poza tobą nie może ci pomóc, może jedynie wskazać

6. moznaprzeczytac.pl MN

   „Przestań myśleć, zacznij czuć!” – tak brzmi głównie przesłanie najnowszej pozycji wydawnictwa Helion, książki o intrygującym tytule „Różowa rękawiczka”. Czyż nie jest to wezwanie do istniej rewolucji?
   
   Nam, ludziom XXI wieku, już od czasów Oświecenia drogę wytycza kartezjańskie „Cogito, ergo sum”, „Myślę, więc jestem”. Odkąd rozdzielenie ciała od umysłu i duszy stało się faktem, na piedestale stanął rozum. Umysł racjonalny. Intelekt. Lewa półkula. Zaś to, co cielesne i emocjonalne, uznane zostało za gorsze, bo – dzikie, pierwotne, nieokiełznane. Innymi słowy – zagrażające. W starciu Natura kontra Kultura wygrywa jednak głowa. Niestety, bowiem cena tego jest wysoka – przestajemy czuć, zaczynamy chorować, trawi nas lęk i depresja. Oddalamy się od samych siebie. Nieustannie poszukujemy magicznej pigułki – leku na każdą dolegliwość, na każdy ból ciała i duszy.
   
   Tymczasem autorzy recenzowanej pozycji przekonują:
   
   „Odpowiedzi na wszystkie Twoje problemy zna jedynie Twoje ciało. To właśnie ono rejestruje i zapisuje (jak na twardym dysku) wszystkie wydarzenia, doznania, odczucia, które spotykają Cię od poczęcia. Nawet te, których nie zauważa Twoja głowa. Ciało je odbiera, serce odczuwa, a głowa (racjonalizując, zaprzeczając, wypierając) lekceważy, bagatelizuje albo, jak komputer, próbuje rozwiązać na podstawie wprowadzonych danych. Aby ułatwić Ci zadania, Twoje biedne, niesłuchane ciało „ubiera” swoją potrzebę w konkretny, stale powtarzający się i zwykle czytelny symptom. A tymczasem symptom, który najbardziej Ci dokucza, to dla Ciebie cenna informacja, ważny znak, komunikat od Twojego ciała. Pod tym symptomem ukrywa się utrwalony scenariusz, powtarzający się przez całe Twoje życie. Ów scenariusz utrwalony jest w postaci napięć w ciele, które manifestują się właśnie za pomocą symptomu (s. 72-73)”.
   
   Ktoś, kto poszukuje swojej drogi do zdrowia i szczęścia, ma do wyboru wiele form pomocy – wiele różnych ścieżek w obrębie psychoterapii czy szeroko pojętego rozwoju osobistego. Jedną z możliwości stanowi tzw. praca z ciałem. Terapeuci pracujący z ciałem (a może – poprzez ciało) odwołują się w szczególny sposób do psychosomatyki, czyli wiedzy o tym, w jaki sposób umysł (emocje i sposób myślenia) wpływa na ciało i stan zdrowia. Obserwując ciało, jego niewerbalną mowę (sposób poruszania się, oddychania, mówienia itd.), a także wysyłane komunikaty w postaci dolegliwości bólowych i chorób, starają się dotrzeć do pierwotnej przyczyny problemu – stłumionej bądź zablokowanej emocji. Po jej uwolnieniu często okazuje się, iż fizyczna dolegliwość nie jest już „potrzebna”, bowiem:
   
   „Dolegliwość cielesna, nawet najbardziej uciążliwa, nie jest czymś, z czym należy walczyć, co należy usuwać, tłumić, ale jest bardzo ważnym przesłaniem. Jeśli uda Ci się je odczytać, wprowadzić do codziennego życia, zmienisz coś zgodnie z sugestiami płynącymi z ciała, może się okazać, że dolegliwość zniknie, ponieważ odpowiednia informacja zostanie dostarczona do systemu umysł – ciało – serce” (s. 73).
   
   Tym właśnie zagadnieniom – czyli powiązaniu między ciałem i psychiką – poświęcona została publikacja pt. „Różowa rękawiczka. O tym, jak to, co przeżywamy, ma wpływ na to, jacy jesteśmy”. Dla mnie osobiście, książka ta okazała się ogromnym zaskoczeniem, jakże pozytywnym! Zapoznając się z informacjami Wydawcy na temat tej pozycji, odniosłam zupełnie mylne wrażenie o jej temacie. Dopiero kiedy otrzymałam książkę i zaczęłam ją wertować, okazało się, iż poświęcona została właśnie pracy z ciałem, czyli temu, co mnie naprawdę fascynuje. Szkoda, że ani tytuł, ani podtytuł, ani nawet nota na tylnej okładce tego nie sugerują – być może wtedy pozycja trafiłaby do większego grona zainteresowanych czytelników.
   
   Autorami „Różowej rękawiczki…” są Ewa Klepacka-Gryz – znana i ceniona psychoterapeutka oraz Jacek Sobol – fizjoterapeuta. Kierowani wieloletnim doświadczeniem, postanowili zintegrować swoje zawodowe perspektywy i – aby jeszcze skuteczniej pomagać swoim pacjentom – stworzyli terapeutyczny duet. Ich wspólna książka, „Różowa rękawiczka…” to zapis ich terapeutycznych doświadczeń, historii ich pacjentów oraz garść refleksji. Napisana została z dwóch perspektyw – narratora kobiecego i męskiego, psychoterapeutki i fizjoterapeuty, co okazało się bardzo trafnym zabiegiem, ponieważ podniosło wartość merytoryczną tej publikacji. Składa się ona z 28 krótkich rozdziałów, ułożonych luźno i swobodnie, bez wyraźnej logicznej struktury (można je więc czytać w dowolnej kolejności).
   
   Niektóre z nich poświęcone zostały konkretnym częściom ciała (m.in. twarzy, rękom, nogom, brzuchowi); część wieńczą propozycje krótkich ćwiczeń pogłębiających świadomość ciała. Książkę Klepackiej-Gryz i Sobola czyta się niezwykle lekko i szybko, a jest to zasługa ich stylu – prostego i bezpośredniego, pozbawionego specjalistycznego żargonu, ciepłego. Lecz nie jest to pozycja łatwa. Absolutnie. Można ją przyswoić intelektualnie, ale strawić – jedynie poprzez czucie. Istnieje duże ryzyko efektów ubocznych tej lektury – pogłębienie wglądu i konfrontacja z własnymi, stłumionymi emocjami.
   
   Być może, wśród trudnych historii pacjentów niełatwo czasem odnaleźć sens, jednakże przekaz książki jest niezwykle pozytywny:
   
   „Nie traktuj swojego ciała jak wroga (…) Nie walcz ze swoim ciałem – to, z czym walczysz, co odrzucasz, staje się coraz silniejsze. Tłumiąc symptomy, nic w sobie nie zmieniasz. Tylko wtedy, gdy nauczysz się spostrzegać wszelkie niedomagania ciała z miłością i akceptacją, odkryjesz, co ciało chce Ci powiedzieć. Bądź mu za to wdzięczna” (s.78)
   
   Niezmiernie cieszy mnie fakt, iż na naszym rynku wydawniczym pojawiła się „Różowa rękawiczka…” Klepackiej-Gryz i Sobola – rodzima publikacja, poświęcona właśnie pracy z ciałem. Być może nie taki był jej cel, ale ja dostrzegam ogromny potencjał tej pozycji – budowanie pomostu pomiędzy sferą ciała i psychiki, pomiędzy medycyną a psychologią i psychoterapią.
   
   Po lekturze „Różowej rękawiczki…” – chociaż fascynującej – odczuwam jednak pewien niedosyt. Poruszony temat wydaje mi się tak interesujący i niewyczerpany, że 150 stron to zdecydowanie za mało, aby go zgłębić. Czytelnik nie związany zawodowo z omawianym tematem może z kolei zadać sobie pytanie: „No dobrze, ale co dalej mam począć z tą wiedzą?”. I tu pojawia się pewien problem z większością publikacji tego typu – mogą „otworzyć oczy”, zainspirować (to dużo, czy mało?) ale same w sobie… (raczej) rozwiązania problemu nie przyniosą. Tym bardziej, że prawdziwe korzenie najczęściej tkwią głęboko i wymykają się świadomemu pojmowaniu. Dlatego też cennym uzupełnieniem treści są krótkie ćwiczenia pogłębiające wgląd i świadomość ciała.
   
   Książkę tę polecam przede wszystkim psychologom i terapeutom, bo wydaje mi się, że zbyt wiele form terapii nadal koncentruje się wyłącznie na umyśle pacjenta, który generuje wiele oporu. Zaś praca z ciałem to dodatkowy zestaw narzędzi, pozwalający na ominięcie strażnika ego w postaci mechanizmów obronnych. Chciałabym także, aby sięgnęli po nią przedstawiciele profesji medycznych – lekarze, fizjoterapeuci, rehabilitanci, masażyści – bo dzięki tej pozycji mogą dogłębniej zrozumieć przyczyny stanów chorobowych, a tym samym skuteczniej pomagać swoim pacjentom. I bez wątpienia – każdy, kto chce być „bliżej siebie”.

7. kobieta30.pl Joanna Ulanowicz

   O tym jak żyć w zgodzie ze sobą i blisko siebie! 
   
   „Różowa rękawiczka” to poradnik dla osób, które chcą być bliżej siebie. Współczesna psychologia coraz częściej mówi o byciu tu i teraz jako źródle wewnętrznego spokoju. Często komplikujemy sobie nasze życie przez narzucanie tego, co chcemy czy powinniśmy, ale czy to ma sens? Poza tym ciągnie się za nami przeszłość, która często naznaczona była licznymi krzywdami i niepowodzeniami, ale co daje nam jej rozpamiętywanie? A co daje nam kreowanie naszego idealnego wizerunku przed innymi? Czy to ma sens? Na te pytania, jak również wiele innych odpowiadają autorzy „Różowej rękawiczki”.
   
   Poradnik został podzielony na dwadzieścia osiem rozdziałów, a każdy z nich porusza inną  tematykę. Dzięki książce dowiemy się m. in. jak zarządzać swoja energią czy słuchać komunikatów, które wysyła nasze ciało. Niektóre rozdziały opatrzone są ćwiczeniami, które mają pomóc czytelnikowi w wcieleniu w życie założeń teoretycznych. Dodatek ten to bez wątpienia duży plus publikacji, bowiem zapewne każdy z nas woli w praktyce przetestować to, o czym mówią jedynie tzw. „suche fakty”. Poza tym ćwiczenia te zmuszają do zaangażowania i do przemyślenia wielu kwestii, a właśnie o to chodzi autorom tej książki. Ma ona służyć lepszemu poznaniu samego siebie i zmianie negatywnym nawyków, które odbierają nam pełną radość życia. Sięgając po tę książkę zastanawiałam się: skąd pomysł na taki tytuł i co ma on symbolizować? Autorka rozwiązała moją zagadkę już na pierwszych stronach poradnika. Opowiadając o sobie samej napisała, że różowa rękawiczka to swojego rodzaju symbol wyzwolenia ciała, pożegnania się z przeszłością i nowego życia przepełnionego ulgą oraz spokojem ducha.
   
   Olbrzymią zaletą „Różowej rękawiczki” jest bezpośredni zwrot do czytelnika. Autorzy nie piszą: zróbmy czy pomyślmy, ale zrób i pomyśl. Tak prowadzona narracja bardzo mocno angażuje, bowiem czujemy, że słowa skierowane są właśnie do nas. To my musimy podjąć działanie, aby zmienić swoje życie, nikt inny tego za nas nie zrobi. Bez wątpienia taka forma zachęci znaczną część czytelników do działania i powracania do lektury. Nie jest to bowiem książka, którą przeczytamy raz, odłożymy na półkę, a w tym czasie nasze życie całkowicie się odmieni. „Różowa rękawiczka” to poradnik, do którego się wraca i który powinien nam towarzyszyć w walce o lepsze dziś i jutro.
   
   Autorzy: Ewa Klepacka-Gryz i Jacek Sobol są praktykującymi terapeutami. Od pewnego czasu pracują razem prowadząc sesje łączone, których celem jest integracja głowy, serca (duszy) i ciała. W swojej książce pragną przybliżyć tę metodę, tak aby przekonać czytelników o jej skuteczności. Na pewno pomagają w tym przykłady pacjentów, którzy skorzystali z takiej formy leczenia i doczekali upragnionego efektu. Doświadczenia ludzi, którzy poddali się takiej metodzie na pewno są przekonujące i uwiarygadniają to, o czym piszą autorzy. Właśnie ze względu na te przykłady polecam tę książkę również osobom, które mają bogatą wiedzę psychologiczną. Większość opisywanej treści zapewne wyda im się znajome, albo wręcz banalne. Jednak ze względu na opisywane doświadczenia myślę, że również skorzystają sięgając po „Różową rękawiczkę”.
   
   Nie możecie liczyć, że książka ta rozwiąże wasze problemy od ręki. Tak na pewno się nie stanie. Może pomóc w przemyśleniu, może pomóc w naprowadzeniu. Skłoni do refleksji nad własnym życiem i być może do jego zmiany. Polecam wszystkim, abyście mogli się przekonać, jak to, co przeżywamy ma wpływ na to, jacy jesteśmy.

8. Sztukater.pl Pani M

   Każdy z nas chciałby poznać receptę na to, jak dobrze żyć. Co robić, żeby być szczęśliwym człowiekiem. W dzisiejszych czasach żyjemy na najwyższych obrotach. Wciąż za czymś gonimy, na nic nie mamy czasu. Niewiele rzeczy nas cieszy. Wciąż coś "chcemy", musimy" i "powinniśmy". Bo tak trzeba. I już. Musimy dawać z siebie wszystko, by wykreować swój obraz jako Supermenów, którzy ze wszystkim sobie poradzą i nie mają żadnych słabości. To trudna do odegrania rola. Jeszcze pozostaje kwestia naszej przeszłości. Nie zawsze dobrej. Nieraz ponieśliśmy klęskę, zaufaliśmy nieodpowiedniej osobie, popełniliśmy błąd, którego konsekwencje ciągną się za nami. Nie jesteśmy w stanie się od tego uwolnić. Nasze traumy ruszają z nami w dalszą podróż. Żyjąc przeszłością nie żyjemy wcale. Autorzy książki próbują pokazać nam, jak możemy się od tego uwolnić, by w końcu stać się sobą.
   
   Ewa Klepacka-Gryz i Jacek Sobol opowiadają o swoich pacjentach. W skrócie mówią nam co im dolega, z jakimi problemami przychodzą do ich gabinetów. Często z ust tych ludzi padają słowa "to moja ostatnia nadzieja, bo ja już nie wiem jak żyć". Nie zazdroszczę terapeutom odpowiedzialności, jaką biorą na swoje barki, przyjmując do siebie ludzi na zakręcie życiowym. Dotarcie do źródła problemu nie zawsze jest proste. Nieraz, by pomóc osobie, która zgłasza się w poszukiwaniu pomoc, trzeba cofnąć się do czasów, gdy była ona dzieckiem. Nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę, ale to, co złego spotkało nas w dzieciństwie może się odbijać na naszym dorosłym życiu. Wypieramy ze swojej świadomości te przykre wydarzenia, lecz one przypominają o sobie w stresujących sytuacjach. Wtedy pojawiają się nieuzasadnione z medycznego punktu widzenia bóle czy uczucie dziwnego niepokoju. Praca nad pozbyciem się tej traumy jest pierwszym krokiem do poprawy samopoczucia i odzyskania wiary we własne siły.
   
   Książka ma 28 krótkich rozdziałów. Każdy z czytelników znalazłby chociażby jeden dla siebie. Różowa rękawiczka zmusza do rozmyślań na temat własnego życia. Sama kiedyś znalazłam się w trudnym momencie w życiu i korzystałam z pomocy specjalistów, by dojść do siebie po przykrych wydarzeniach. W trakcie lektury przypomniałam sobie moje zmagania z nerwicą i bólami brzucha, których nie potrafiły złagodzić żadne leki. Ten etap mam na szczęście za sobą, ale w pełni rozumiałam sytuację, w jakiej znaleźli się pacjenci. Z niektórymi nawet miałam wiele wspólnego.
   
   Na końcu niektórych rozdziałów znajdują się ćwiczenia, które mają za zadanie pomóc w zbliżeniu się do swojego "ja". Są bardzo proste do wykonania i nie wymagają nieludzkiego wysiłku. Myślę, że warto spróbować je zrobić.
   
   Komu mogłabym polecić tę książkę? Wszystkim tym, którzy "chcą być bliżej siebie", mają jakiś problem i szukają jego rozwiązania. Podejrzewam, że okładka przyciągnie do siebie w większości czytelniczki płci żeńskiej (ja jestem nią zachwycona, chociaż nie przepadam za kolorem różowym), ale i panowie znajdą w niej coś dla siebie. Nie mówię, że ta lektura odmieni od razu życie osoby, która sięgnie po Różową rękawiczkę, ale może przyniesie odpowiedzi na pytania, które z jakiegoś powodu od dawna były bez odpowiedzi. Mnie dostarczyła nie tylko przyjemności z lektury, ale także przyniosła spokój, którego potrzebowałam. Oby i komuś jeszcze pomogła. Tego sobie i wam życzę.

9. granice.pl Justyna Gul

   Uzdrawiaj swoje ciało!
   
   Nie od dziś wiadomo, że pomiędzy naszym umysłem a ciałem istnieje nierozerwalny związek. Nasze myśli i podejście do życia wpływają na kondycję naszego organizmu, mogą pomóc utrzymać go w zdrowiu bądź też zapoczątkować rozwój choroby. Wcześniej czy później bowiem nienawiść, rozżalenie czy traumatyczne przeżycia, jeśli nie są odpowiednio „przepracowane”, dają o sobie znać pod postacią różnych jednostek chorobowych.
   
   O tym, jak pogodzić ciało i umysł, jak zadbać o wewnętrzną równowagę i pomoc sobie w chorobie, dowiemy się z książki Różowa rękawiczka. O tym, jak to, co przeżywamy, ma wpływ na to, jacy jesteśmy. Ewa Klepacka-Gryz i Jacek Sobol na podstawie własnych doświadczeń i lat pracy z pacjentami cierpiącymi na różne schorzenia stworzyli swego rodzaju poradnik po zdrowiu, choć tak naprawdę… po życiu. Ta publikacja to nie tylko szansa na pozbycie się bólu, ale i na lepsze zrozumienie siebie samego, na pojednanie się ze światem i na osiągniecie spełnienia.
   
   Każdy z rozdziałów książki prowadzi nas nie tylko ku lepszemu samopoczuciu, ale też pozwala nam lepiej rozumieć sygnały, jakie każdego dnia wysyła nam nasze ciało, ostrzegając przed zbliżającym się kryzysem czy też komunikując istnienie poważnych problemów. Czytając historie pacjentów autorów, możemy odleźć w nich siebie – wszak codziennie ignorujemy oznaki zmęczenia, dodając sobie energii kawą czy używkami, nie dbamy o nasze ciała, karmimy je marnym jakościowo pokarmem. Żądamy od naszego organizmu zbyt wiele, a na dodatek utrzymujemy cały czas stan podwyższonej gotowości – adrenalina buzuje w naszych komórkach, nie dając nam odpocząć, powodując chroniczny stan pobudzenia. Marnujemy energię na nieefektywne działania, na złość wobec świata, na negatywne myśli, na pielęgnowanie nienawiści i pretensji.
   
   Tymczasem już Alexander Lowen, twórca i propagator analizy bioenergetycznej, twierdził, że każdego człowieka napędzają do działania dwa podstawowe dążenia: dążenie do przyjemności i unikania cierpienia. Mimo prostoty tej obserwacji, tak naprawdę każdy z nas inaczej rozumie ową przyjemność, a niekiedy wręcz się obawia jej odczuwania. Mylnie uważamy ją za grzech czy rozpustę, woląc poświęcić swoje życie nie na jej odczuwanie, ale na realizację planów, zadań i ustalaniu dalekosiężnych celów, często nie mających nic wspólnego z naszymi pragnieniami czy realnymi potrzebami. Tym sposobem mimowolnie pozbawiamy się szczęścia, a tymczasem – jak możemy przeczytać w książce: Szczęście to właśnie pełne odczuwanie przyjemności, która wypełnia Twoje serce, głowę i ciało. To właśnie ów stan, gdy czujesz się zintegrowana, kompletna i pełna.
   
   Kiedy zatem odmawiamy sobie tej przyjemności, spędzamy czas na umartwianiu się, doświadczamy stanu braku równowagi. Jeśli na dodatek nie posłuchamy w porę swojego ciała, które tak naprawdę zna rozwiązanie wszystkich naszych problemów, sami prosimy się o chorobę. Ciało bowiem rejestruje i „zapisuje” wszystkie wydarzenia, doznania i uczucia, których doświadczamy na naszej drodze życia. O tym, jak wsłuchiwać się w język ciała i jak reagować w odpowiednim czasie, dowiemy się właśnie z książki Różowa rękawiczka. Warto poświęcić nieco czasu na kilkakrotną lekturę książki oraz na skrupulatne wykonanie ćwiczeń zaproponowanych przez autorów, bowiem dopiero działanie pociągać będzie za sobą zmianę naszej kondycji...

10. Zwierciadło 2015-03-31

    Zranienia, które bolą najbardziej
    
    Bolesne zranienia, których doznajemy, najczęściej przydarzają nam się w bliskich relacjach. Kłótnia z koleżanką z pracy czy agresywny kierowca, który zajechał Ci drogę, na chwilę wytrąca Cię z równowagi, ale nie dotyka Twojego poczucia wartości i ważności, nie zadaje ciosu prosto w serce. Szybko zapominasz o takich wydarzeniach. Za to zranienia w ważnych relacjach dotykają nas wręcz fizycznie.
    
    Zwykle ranią Cię wydarzenia naruszające ważne dla Ciebie wartości, krzywdzące Cię w jawny sposób, odbierające Ci coś ważnego, ranią też zachowania przemocowe, uderzające w Twoją godność itp. Jednak czasami czujesz się dotknięta jednym słowem, wypowiedzianym przez ważną dla Ciebie osobę. To może być pozornie niewinne spojrzenie, gest czy niespełniona obietnica. Wtedy w takiej obiektywnie nieraniącej sytuacji Ty czujesz się zraniona, wstydzisz się swojej reakcji, pojawia się poczucie winy, nie rozumiesz, co się z Tobą dzieje. Twoje ciało chce gwałtownie zareagować, ale głowa zatrzymuje reakcję, pojawiają się myśli: „Nie wygłupiaj się, przecież nic się nie stało”, „Nie bądź śmieszna, co cię tak dotknęło?”, „Przestań się zachowywać jak histeryczka”. Owe obiektywnie nieraniące sytuacje wprawiają nas w rodzaj transu, odmiennej rzeczywistości, której nie rozumiemy. Tracisz głowę, Twoje ciało zachowuje się jak w chwili poważnego zagrożenia. Bywa, że robisz coś, czego później będziesz żałować. Zadajesz sobie pytanie: „Co się ze mną dzieje?”.
    
    Kiedy badacze próbowali sporządzić obiektywną listę sytuacji, które zwykle nas ranią, okazało się, że właściwie nie jest to możliwe. Tak naprawdę każdego z nas dotykają zupełnie różne zachowania innych ludzi. Za to każdy z nas może zrobić swoją osobistą listę zranień. Jeśli się ją przeanalizuje, okaże się, że każdy z nas ma swoją „ranliwą” sferę. Sferę, która powstała we wczesnym dzieciństwie, kiedy raniły nas osoby najważniejsze, a my byliśmy wobec tego bezradni.
    
    Rodzice ranili nas zazwyczaj nieświadomie — bo nie mieli wystarczająco dużo czasu, bagatelizowali nasze lęki czy marzenia, które z ich dorosłej perspektywy nie były ważne. Obiecywali coś, a potem nie dotrzymywali słowa. Potrafili urazić niezrozumiałym dla dziecka żartem, zdradą sekretu czy zachowaniem zbyt „dorosłym”, byśmy jako dzieci mogli je zrozumieć. Przełykaliśmy te zranienia jak gorzki syrop na ból brzucha, często obwiniając samych siebie za zdenerwowanie czy zniecierpliwienie mamy i taty.
    
    Dziś w jakiś magiczny sposób przyciągamy ludzi, którzy ranią nas podobnie, w te same „ranliwe” miejsca co rodzice. A rana zadana w czuły punkt boli tak dotkliwie jak uraz fizyczny, bo budzi ból z przeszłości. Okłamywanie, intencjonalny egoizm, lekceważenie, obłuda, nieuważność, niedotrzymanie obietnicy ze strony osób ważnych — to wszystko wrzuca nas w odmienny świat z przeszłości, daleki od tzw. uzgodnionej rzeczywistości. Świat, w którym ożywają subiektywne przeżycia — bolesne problemy z dzieciństwa, które wtedy nie mogły być rozwiązane.
    
    Kiedy znajdujesz się w zranionym stanie świadomości, w Twoim sercu ożywają postaci, których istnienia nawet nie podejrzewałaś: zranione dziecko, porzucona nastolatka, „ta gorsza” córka, nierozumiany samotnik itp. To one zagrzewają Cię do walki lub ucieczki. To ich ból powoduje, że pozornie bez powodu zrywasz zaręczyny, nagle odchodzisz z pracy, żądasz rozwodu, płaczesz z bezradności, robisz karczemną awanturę przyjaciółce albo zamieniasz się w oprawcę rzucającego się z pięściami na wyimaginowanego przeciwnika. To demony przeszłości sprawiają, że nieodebrany telefon, na pozór niewinna uwaga czy czyjaś chwilowa nieuważność urastają w Twoim sercu do rangi dramatu i nakłaniają do zerwania relacji. Najbardziej bolesne jest to, że właśnie najważniejsze, najbliższe Ci osoby, które naprawdę Cię kochają, cenią, podziwiają, często zupełnie nieświadomie zadają cios w Twój najczulszy punkt.
    
    Jeśli jednak poczucie zranienia nie doprowadzi do trwałego zerwania więzi, bolesna rana może być ogromną szansą do transformacji, dzięki czemu Twój scenariusz zranień doczeka się szczęśliwego zakończenia.
    
    Najboleśniejsze zranienia mogą być ratunkiem dla duszy.

więcej recenzji

ukryj recenzje