Proces grupowy. Poradnik dla trenerów, nauczycieli i wykładowców. Wydanie II rozszerzone

Recenzje książki: Proces grupowy. Poradnik dla trenerów, nauczycieli i wykładowców. Wydanie II rozszerzone (2) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. PROJEKTOR - wolontariat studencki Kasia Typiak; 2017-07-11

   Autorka książki Proces grupowy Agnieszka Kozak – psycholog, coach, trenerka biznesu – opisuje podstawowe etapy tworzenia się grupy, przedstawia jakie problemy mogą pojawiać się na każdym z nich oraz wskazuje narzędzia, które są niezbędne w pracy trenera. Książka podzielona jest na cztery części, a w każdej z nich Autorka skupia się wokół innej kwestii dotyczącej procesu grupowego. W pierwszej Agnieszka Kozak porusza aspekty związane z formowaniem się grupy. Wiele uwagi poświęca rolom, jakie pełnią członkowie grup. Popierając swój wywód merytorycznymi argumentami, przekonuje, że są one ważne dla efektywnego funkcjonowania grupy. Druga część poświęcona jest trudnym sytuacjom w pracy z grupą – konfliktom – oraz sposobom zarządzania członkami, w momencie ich zaistnienia. W trzeciej części Autorka omawia m.in. kwestię komunikacji, wskazując jak istotna jest ona w kontekście tożsamości grupy. Wreszcie w ostatniej, poświęca wiele uwagi metodom i technikom, jakich może używać trener, by wydobyć potencjał poszczególnych członków, jak również całej grupy, w celu osiągnięcia zamierzonych celów. Wspólnymi cechami wszystkich czterech części jest to, że Autorka przedstawia perspektywę psychologiczną. Używa wielu pojęć z zakresu tej dziedziny (np. stereotyp, samospełniające się proroctwo, konflikt, rola). Oprócz tego, Autorka zarówno odwołuje się do prac naukowych światowej sławy psychologów (m.in. R. Caldini, E.de Bono, D.P. Schultz, P.G Zimbardo i wielu innych), jak również nawiązuje do przykładów „z sali szkoleniowej”, za każdym razem w sposób klarowny je opisując. Dodatkowo, Autorka przedstawia i szczegółowo opisuje różnorodne narzędzia, które można wdrażać w pracę z grupą (m.in. sposób formułowania celów metodą SMART, analiza mocnych i słabych stron – SWOT, metodę kolorowych kapeluszy , technikę GROW i wiele innych). Omawia także ich efekty, nawiązując do własnych doświadczeń. Dzięki przełożeniu naukowego języka na praktyczne przykłady, czytelnik nie ma wrażenia, że poruszane kwestie są abstrakcyjne i odległe. Moim zdaniem książka jest swoistym przewodnikiem dla trenera czy nauczyciela do pracy z grupą. Można do niej sięgać za każdym razem na etapie: - planowania różnego rodzaju szkoleń, spotkań, warsztatów, które bazują na pracy z grupą, ponieważ jest cennym źródłem wiedzy i praktycznych narzędzi, które są tak ważne chociażby na etapie przygotowywania scenariusza, - przeprowadzania tego typu wydarzeń – ponieważ książka stanowi swoiste „koło ratunkowe”, gdyż znajduje się tam wiele podpowiedzi, jak radzić sobie w trudnych momentach w pracy z grupą, - ewaluacji – gdyż, dzięki perspektywie psychologicznej, pozwala zrozumieć podłoże zachodzących w grupie procesów, by w przyszłości móc ich uniknąć lub lepiej sobie z nimi poradzić. Nie wiem na ile cenna okazałaby się ta książka dla doświadczonych trenerów, jednak dla mnie, jako osoby zaczynającej swoją przygodę trenerską, stanowi ona wartościowe źródło bazowej wiedzy i praktycznych wskazówek. Cytując Émile’a Durkheim’a klasyka socjologii – dziedziny, która jest mi bardzo bliska – mogę powiedzieć, że Autorka książki potwierdza, że grupa „to coś więcej, niż tylko suma jej jednostek”.

2. Niedoskonała Mama Marta Szyszko; 2016-09-20

   Gdy kobieta szuka bliskości (pyta – „jak ci minął dzień?”), partner stwarza dystans, odpowiada zdawkowo („dzień jak co dzień”) i angażuje się w czynności, które tworzą między nimi mur, np. gra na konsoli. Bez szczerości i otwartości nie sposób zbudować zaufania. Zastępują je: manipulacje, krytyka i niespodziewane wybuchy złości partnera. 
   
   „Zaufanie jest podstawą wiary w to, że potrafimy przewidywać zachowanie innych i możemy na tym przewidywaniu polegać.” Dr Agnieszka Kozak
   
   Niektóre kobiety żyją w złudnym przeświadczeniu, że jeśli tylko się postarają, mogą zapobiec agresji słownej i dominacji partnera:
   
   „Jeżeli tylko zrozumiem, jeżeli wszystko sobie poukładam, nigdy więcej nie popełnię tego samego błędu – na czymkolwiek by on polegał – i nigdy już nie będę musiała przeżywać czegoś równie okropnego.” Patricia Evans
   
   To iluzja, że możesz zrobić coś, by powstrzymać krytykę, czepialstwo, które wynikają z tego, jak twój partner czuje się ze sobą, a nie z twoich dokonań.
   
   4 powody, dla których twój partner unika bliskości
   
   1. Unika uczuć, których w sobie nie akceptuje poprzez ich projekcję na ciebie
   
   Zarzucając ci – „Atakujesz mnie”, gdy upominasz go, że zignorował to, co mówisz lub zezłościł się na ciebie bez przyczyny – partner dokonuje projekcji. Obarcza cię winą za własne agresywne zachowanie. Nieagresywny partner wyraziłby troskę, dążyłby do porozumienia, współczuł, gdyby jego partnerka powiedziała, że poczuła się dotknięta. Agresywny partner zaprzecza faktom („wcale nie jestem zły”, „nie przypominam sobie, żebym mówił/ zrobił coś takiego.”) Prawdopodobnie w dzieciństwie zepchnął do podświadomości poczucie bezsilności, bezwartościowości, o których istnieniu mu przypominasz wyrażając otwarcie swoje emocje. Dlatego próbuje ciebie kontrolować, by kontrolować swoje tłumione emocje, których tak bardzo nie chce dopuścić do głosu.
   
   „W miarę upływu czasu agresywnemu partnerowi coraz trudniej jest zdobyć się na szczerość wobec samego siebie i uświadomić sobie własny ból. Gniew, strach i pogarda dla samego siebie zostają zepchnięte w głąb świadomości, gdzie dojrzewają w ukryciu. Ponieważ mężczyzna zamyka się na tę część samego siebie, nie jest w stanie rozpoznać źródła tych uczuć. Kiedy zaś wypływają na powierzchnię, ich źródłem jest dla niego własna partnerka. Nazywamy to projekcją uczuć. Przenosząc na nią swoje uczucia, mężczyzna obarcza ją winą za wszystko, co sam robi, i za agresję, która ją spotyka z jego strony.” Patricia Evans
   
   Przeczytaj także: Zamaskowana przemoc w związku – dlaczego mężczyźni ją stosują, a kobiety się na to godzą?
   
   2. Odczuwa lęk przed bliskością
   Wchodzenie w głębokie relacje może zakończyć się odrzuceniem. Partner nie angażuje się w bliskie relacje, by uniknąć braku akceptacji i zranienia.
   
   „Otwartość oznacza mówienie o sobie, o emocjach, o swoich potrzebach, pragnieniach, radościach, ale też czasami słabościach.” Dr Agnieszka Kozak
   
   Lęk przed bliskością doprowadza do tego, że nie ujawnia siebie, by nie cierpieć, ale też traci szansę na tworzenie relacji na wysokim poziomie. Nie sposób zaspokoić swoją i cudzą potrzebę miłości, jeśli zastępuje się je kontrolowaniem innych i wzbudzaniem w nich lęku. Władza staje się substytutem miłości. Wybranki dominujących partnerów doświadczają straty – w postaci samotności w związku, braku miłości i bliskości, na które zasługują, i które są ich naturalnymi potrzebami. Cierpi również sam partner. On też potrzebuje miłości, bliskości i uznania, które w takim układzie są niedostępne.
   
   3. Unika odpowiedzialności i konfrontacji
   Odsłaniając siebie, odkrywamy, że w naszym życiu nie wszystko funkcjonuje tak, jak powinno. Unikanie konfrontacji może być sposobem na uniknięcie odpowiedzialności za siebie i innych, kryje się za tym potrzeba zachowania obecnego status quo, która wynika z lęku przed zmianą.
   
   „Im bardziej jesteśmy szczerzy, tym bardziej odkrywamy obszary, w których moglibyśmy coś zmienić, porzucić coś znanego i rutynowego, zacząć robić coś bardziej satysfakcjonującego, ale jednak nowego i ryzykownego.” Dr Agnieszka Kozak
   
   4. Wstydzi się okazywać emocje
   Ujawnianie swoich emocji, płacz w miejscu publicznym, wyrażanie smutku w bezpośredni sposób jest społecznie nieakceptowane. Za to złość daje poczucie mocy, bycia groźnym, ważnym, niezłomnym:
   
   „W kulturze nastawionej na rywalizację istnieje więc obawa, że ujawnienie siebie (swoich emocji czy potrzeb) może być uznane za przyznanie się do słabości.” Dr Agnieszka Kozak
   
   Złość może maskować inne emocje, takie jak wstyd, lęk, poczucie bezwartościowości. Dominujący i agresywny partner, który unika bliskości, na przykład wycofując się z konfliktów, chce kontrolować relację, stać wyżej w hierarchii z obawy przed zdemaskowaniem wstydliwej części siebie.
   
   Przeczytaj także: „Nie ma z ciebie żadnego pożytku”, „jesteś przewrażliwiona” – jak rozpoznać zamaskowaną agresję?
   
   „Otwartość na innych, doświadczanie siebie w bliskich i szczerych relacjach z innymi, oznacza spotkanie ze światem, który przez wiele lat był skrywanym terenem, gdzie nikt nie miał dostępu. Podróż do tego świata wydaje się zagrażająca, więc lepiej nie być szczerym wobec innych. W ten sposób oni odwdzięczą się tym samym, nie naruszą naszego bezpiecznego trwania.” Dr Agnieszka Kozak
   
   Niedostępność emocjonalna partnera odbierana jest przez bliskie osoby (partnerkę i dzieci) jako odrzucenie i brak akceptacji. Dominujący partner nie zna partnerki, nie jest nawet jej ciekaw, zaniedbuje potrzeby emocjonalne dzieci. Jest zbyt zajęty budowaniem muru i podtrzymywaniem swej pozycji osoby dominującej w związku, a także swojego idealnego wizerunku, by dostrzec kogokolwiek poza sobą. Zaspokojenie potrzeby miłości i wzajemności jest w takim układzie niemożliwe. By zburzyć mur często niezbędna okazuje się terapia, jednak decyzja o jej rozpoczęciu leży po stronie partnera.
   
   O tym, że partner celowo stosuje agresję, np. poprzez oddalenie się się od bliskich, świadczy fakt, że przy obcych potrafi być czarujący i miły, a jego twarz zmienia się o 180 stopni za zamkniętymi drzwiami.

więcej recenzji

ukryj recenzje