Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata

Recenzje książki: Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata (3) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: Cosdopoczytania Lempach Anna

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Ciekawością do nauki i zagadek świata zaraził mnie swego czasu dr Tomasz Rożek. Niedawno na jego kanale ,,Nauka.To lubię " ukazał się bardzo ciekawy wywiad z współautorem książki, którą widzicie na zdjęciu, Brianem Coxem (bardzo polecam obejrzeć!). Był to dla mnie fascynująco spędzony czas, ale jeszcze więcej dowiedziałam się z książki. Czarne dziury znajdują się tam, gdzie kiedyś świeciły najbardziej masywne gwiazdy. Mimo,że znane nam prawa przewidują ich istnienie, to nie potrafią opisać ich w pełni. Współczesne badania czarnych dziur rozpoczęły się w 1915 roku tuż po publikacji ogólnej teorii względności. Według Teorii Względności, grawitacja zmusza najbardziej masywne gwiazdy we Wszechświecie do zapadnięcia się pod koniec życia. Gwiazda znika, ale pozostawia po sobie ślad w strukturze Wszechświata. Pozostaje coś za horyzontem, jest to osobliwość. Osobowość zgodnie z Teorią Względności znajduje się na końcu czasu. Zmusza to do rozważań na temat początku i końca czasu, co czynią autorzy tego tytułu. Moi Drodzy, ta książka jest napisana tak prostym językiem że nawet laik świetnie odnajdzie się między słowami.Rzeczy, które zawsze wydawały mi się skomplikowane nagle stały się zrozumiałe. Wszechświat jest pełen czarnych dziur, o wielu możecie się tu dowiedzieć. Ba! Książka zawiera nawet ich zdjęcia. Najbardziej zadziwiły mnie niebotyczne rozmiary tych ciał 😯 Czy się je skąd wynika ciemny kolor wewnątrz nich? Obszary wewnątrz są tak ciemne, ponieważ grawitacja jest tak silna, że światło nie ma szans by z nich uciec 😯To naprawdę doskonałe obiekty, które nigdy nie intrygowały mnie bardziej niż teraz. Czy wszystko jest powiązane ze sobą? Tytuł ten to zbiór współcześnie znanego dorobku naukowe naukowego. Ogrom wiedzy, ogrom rozważań i sporo teorii. Czy czarne dziury to klucz do zrozumienia wszechświata? Jest to naprawdę solidne kompendium wiedzy z mnóstwem zdjęć i ilustracji. Posiada materiałową tasiemkę oraz twardą oprawę. A treść... Fenomenalna!

2. Recenzja: Kwantowo.pl Adam Adamczyk

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   ubię mylić się co do książek. Kiedy widzę niezbyt oryginalną (choć bardzo estetyczną) okładkę z grafiką przedstawiającą dysk akrecyjny, niewyszukany tytuł Czarne dziury i sławne nazwisko autora – spodziewam się lektury o możliwie niskim progu wejścia. Prostej i prawdopodobnie wtórnej. Nie musi to być koniecznie wada, ale kiedy czytelnik ma za sobą tuzin podobnych książek, przedstawiających te same, znane mu już na pamięć fakty, to chciałby wreszcie dostać coś więcej. I muszę przyznać, że Brian Cox oraz Jeff Forshaw – fizycy teoretyczni z Uniwersytetu w Manchesterze – dali mi coś więcej. Brytyjczycy podjęli odważną decyzję o docenieniu inteligencji swoich odbiorców. Niczego nie upraszczają bardziej, niż to konieczne. Dlatego po pierwszym, całkiem niewinnym rozdziale zarysowującym kontekst historyczny i przywołujący świeże obserwacje pochodzące z Teleskopu Horyzontu Zdarzeń i detektorów LIGO, bez pardonu zasypują nas lawiną diagramów. Nie będę udawał. Nawet jako osoba, która miała wcześniej kontakt ze stożkami świetlnymi, dyskami Poincarego, diagramami Penrose’a i innymi wizualizacjami pokręconej geometrii czasoprzestrzeni – potrzebowałem dłuższych chwil skupienia, aby przyswoić niektóre fragmenty. I bardzo dobrze. W końcu po to konsumujemy treści popularnonaukowe, żeby rozruszać skostniałe neurony i znaleźć się odrobinę bliżej zrozumienia problemów trapiących najtęższe mózgi świata. Fragmenty rozdziału Prawdziwe czarne dziury powstające z zapadających się gwiazd. Fragment rozdziału Promieniowanie Hawkinga. Diagramy towarzyszą nam właściwie do ostatnich stron, stanowiąc odpowiedź na niemal każde omawiane zagadnienie. Tunele czasoprzestrzenne? Diagram Penrose’a. Promieniowanie Hawkinga? Diagram Penrose’a. Czasoprzestrzeń anty-de Sittera? Diagram Penrose’a. Kolaps grawitacyjny gwiazdy? Diagram Penrose’a… Aż dziw bierze, że na okładce umieszczono horyzont zdarzeń, a nie wizerunek Sir Rogera Penrose’a. Jeśli chcemy podejść do lektury na poważnie i wykorzystać ją w stu procentach, z diagramami zdecydowanie najlepiej od razu się zaprzyjaźnić. Będzie to wymagało odrobiny wysiłku, ale warto. Kiedy już pojmiemy rządzące nimi reguły, rzut oka na grafikę w jednym momencie wyjaśni nam więcej, niż trzy akapity litego tekstu. Poza tym diagramy stanowią rodzaj substytutu dla języka zaawansowanej i niekoniecznie przyjaznej matematyki. Zresztą tej Cox i Forshaw również nie wyrzekli się tak do końca. Ale bez obaw. Chociaż podczas lektury trafimy nawet na tak “przerażające” potworki, jak wzór entropii splątania bądź równanie wyrażające temperaturę czarnej dziury – autorzy nie stracili całkiem instynktu samozachowawczego. Przedstawiają je raczej ogólnikowo, poniżej progu bólu w miarę rozgarniętego maturzysty, zdecydowanie częściej opierając swoje wywody o dydaktyczną moc diagramów. Wszystkim staraniom autorów przyświeca głębsza idea, która wyjątkowo przypadła mi do gustu. Zgodnie z podtytułem książki, usiłują nam oni udowodnić, że czarne dziury stanowią Klucz do zrozumienia wszechświata. Brzmi jak gładkie hasło marketingowe, ale to naprawdę sensowna myśl, oddająca “ducha” całego wykładu. Zwykliśmy traktować czarne dziury jako odległe, abstrakcyjne wynaturzenia, niemające zbyt wiele wspólnego z naszą rzeczywistością. A jednak są to byty jak najbardziej realne, rządzone twardymi regułami fizyki – nawet jeżeli nie do końca je rozumiemy. Próbując zrozumieć sekrety przykryte kurtyną horyzontu zdarzeń, uciekamy więc do teorii względności, kwantowej teorii pola, zasady nieoznaczoności, termodynamiki, teorii informacji, splątania kwantowego… Potrzebujemy niemal całego dostępnego arsenału fizyki teoretycznej. Wniosek? Jak czytamy w drugim rozdziale: “czarne dziury są idealne do nauki fizyki”. Oczywiście “idealne” to nie to samo co “łatwe”, a droga wskazywana przez Coxa i Forshawa bywa naprawdę wyboista. Jednak ci, którzy dotrwają do jej końca, zapewne z satysfakcją podpiszą się pod tym zdaniem.

3. Recenzja: milena.sookolovska Sokołowska Milena

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Często z partnerem lubimy siedzieć i gadać o kosmosie i wszechświecie do woli, taka mała zajawka, dlatego wybraliśmy tą książkę. To tematyka, która rzadko się pojawia, a jednak w nasze ręce trafiła. Partner zaczął czytać od razu, prosto od kuriera 😅 Ta książka jest tajemnicza i intrygująca, tak samo jak temat czarnych dziur i tego co tam nad nami się znajduje. Chyba każdy z Nas czasem patrzy w niebo i się zastanawia nad tym samym. Na wstępie zapoznamy się z krótką historią czarnych dziur. Sam fakt już jest dość interesujący. Dowiemy się dużo fascynujących ciekawostek. Książka nie jest pisana językiem łatwym, ale dość przejrzystym. Jest tu dużo fizycznych zagadnień, ale poruszona jest też tematyka czasoprzestrzeni, połączenia przestrzeni i czasu.

więcej recenzji

ukryj recenzje