Kot Dalajlamy

Recenzje książki: Kot Dalajlamy (2) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: dlaLejdis.pl Agata Podgajska, 2014-02-22

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Miękkie futerko mruczące z zadowolenia, pochylające się nad miseczką pełną mleka – rozkoszny widok? Być może, ale czy pomyślałeś, o czym w takiej chwili myśli kot?
   
   Wydaje się, że kot w domu jest przede wszystkim po to, żeby elegancko się prężyć, dać się przytulić, poganiać chwilę za zabawką i zwinąć się w kłębek u twoich stóp. Kiedyś jeszcze miał pogonić myszy. Człowiek dba o podstawowe potrzeby zwierzaka, ale także… dostarcza mu rozrywki.
   
   David Michie udowadnia, że kot, obserwując człowieka, świetnie się bawi, ale także uczy. Tytułowa bohaterka „Kota Dalajlamy” (tak, tak, kotka) miała niewyobrażalne szczęście, gdy przed niepewnym losem w rękach ulicznych handlarzy, uratował ją sam Dalajlama. Kotka, stawiając pierwsze niepewne kroki w domu Dalajlamy, wśród jego współpracowników poznawała swój nowy mały świat i zyskiwała przyjaciół. Największym z nich był oczywiście jej opiekun, choć bardzo szybko stała się maskotką wszystkich.
   
   KJŚ (Kot Jego Świętobliwości) towarzyszy Dalajlamie w oficjalnych spotkaniach i chwilach odpoczynku. Rano razem medytują, wspólnie odwiedzają klasztor. Przy okazji główna bohaterka książki Davida Michie komentuje różne wydarzenia, pobiera nauki, podsłuchując Dalajlamę i uczy się na własnych błędach.
   
   „Kot Dalajlamy” to nie jest praca naukowa zawierająca rozprawy na temat buddyzmu. Jest jednak w tej książce taka lekkość, że czyta się ją z prawdziwą przyjemnością i wydaje się, że założenia buddyzmu stają się czytelnikowi bliższe. Co więcej, czytając „Kota Dalajlamy”, wyczuwałam autentyczną życzliwość autora tej książki. To przyjemne (i dość niespodziewane) uczucie nie opuszcza aż do ostatniej strony lektury.
   
   David Michie dzięki swojej książce udowadnia dwie rzeczy (niby oczywiste, ale nie zawsze się o tym pamięta). Po pierwsze Dalajlama staje się bardziej ludzki i bliższy czytelnikowi. W końcu duchowy przywódca to też człowiek – może czuć się zmęczony, żartować, niepokoić. Po drugie, autor pokazuje, że nawet najbardziej wzniosłe hasła są tylko pustymi sloganami, jeśli nie mają przełożenia na zachowanie. Głoszenie prawd objawionych nic nie znaczy, jeśli nie stosuje się ich w życiu. A za sprawą wścibskiej kotki możemy przekonać się, że nawet w najbardziej prozaicznych codziennych czynnościach można kierować się mądrością.
   
   „Kot Dalajlamy” Davida Michie to książka, która napawa optymizmem. Choć z pewnością nie jest wiernym przekazem na temat buddyzmu, to jednak przyczynia się do lepszego jego zrozumienia. Lekka lektura, idealna na popołudnie, w której autor do niczego czytelnika nie zmusza, ale do wielu rzeczy subtelnie zachęca. Chociaż jest jeden wyjątek - z pewnością zmusza do uśmiechu.

2. Recenzja: urodaizdrowie.pl Magda, 2014-01-29

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Oto książka zawierająca osobliwą relację z codziennego życia duchowego przywódcy Tybetańczyków. Najciekawsze jest to, że narracja jest prowadzona z punktu widzenia bardzo bystrej kotki, która została ocalona od pewnej śmierci na jednej z ulic Indii. Jej historia to pretekst do ukazania mądrości i filozoficznego podejścia Dalajlamy do życia i świata. W całej swej powadze okazuje się on również wielkim miłośnikiem kotów, co sprawia, że po lekturze tej książki stanie się bliższy milionom posiadaczy tych sympatycznych zwierzaków.
   
   Kotka opisuje swoje otoczenie i obserwowane wydarzenia oraz ludzi na sposób właściwy zwierzętom – a więc autor znakomicie zna kocią psychikę, dzięki czemu udało mu się dobrze wczuć w jej położenie.
   Łączy beletrystykę i rozważania o najpopularniejszej filozofii Wschodu. Jej sednem zdaje się być prosta prawda: każdy chce być kochany. Poznajemy więc zasady buddyzmu, który ma na celu uszczęśliwienie ludzi poprzez wskazanie im źródeł szczęścia w ich codzienności.
   To również historia ocalenia – dla kotki jej życie to sprawa najważniejsza, a Dalajlama doskonale to rozumie. Nie wartościuje on istnienia zwierzęcia i człowieka, nie wskazuje, które jest więcej warte. Na tym właśnie polega głębia mądrości jego filozofii.
   
   W tej książce znajdujemy też receptę na życie w zgodzie z samym sobą, bez nierealnych oczekiwań i poczucia winy. To właśnie ono, zdaniem Dalajlamy, prowadzi do największych zniszczeń w życiu każdego z nas. Polecam tę powieść ku refleksji nad tym, czy nasze życie jest takie, jak być powinno. Warto poszukać w niej odpowiedzi na to, jak żyć, by nareszcie czuć się spełnionym.

więcej recenzji

ukryj recenzje